Timotheus De Beir – muziek – makers over hun passie.

Timotheus ziet zichzelf niet als iemand die bezig is met één ding. Hij speelt muziek, is architect, tekent, wil nog een film maken, een boek schrijven en een restaurant in het zuiden beginnen. Zijn teken in de astrologie is dan ook vis, hij past zich snel aan, focust op één ding en begint daarna aan iets anders.

geboortejaar: 1994

geboorteplaats: Kortrijk

woonplaats: Gent

bezig sinds zijn tiende

Waar is het allemaal begonnen?

Ik ben al van heel jong bezig met muziek. Toen ik tien jaar was, hebben mijn ouders me ingeschreven aan het conservatorium in Kortrijk. Ik heb daar vier jaar viool gedaan. Ik was toen grote fan van Lord of the Rings. Ik ben verliefd geworden op de muziek en de instrumenten en wou heel graag de soundtrack naspelen. Na vier jaar viool heb ik gitaarmuziek ontdekt en begon ik dan maar gitaar te spelen op mijn viool. (lacht) Dat ging niet zo goed, dus dan heb ik rond mijn dertiende de overstap gemaakt naar gitaar. Ik ben rond die periode gestopt met het conservatorium en heb alleen verder gedaan.

Rond die tijd ben ik aan een muzikale tocht begonnen met Harry, mijn beste vriend sinds de kleuterklas. Ik leerde bands kennen en het idee ontstond om zelf in een groep te beginnen spelen. Zo ben ik aan verschillende projecten begonnen.

De band WHORSES is in 2017 ontstaan met Harry, Tijl en Baptiste. Met Harry en Baptiste hadden we ervoor al een bluesrock-project. Dat was een goede leerschool geweest voor ons omdat we er hebben leren samen spelen, maar dat begon na een tijd te voelen als een doodlopend straatje. We hadden goesting om het eens over een andere boeg te gooien en ons eigen goesting te doen. Uit die goesting ontstond dan een ander project, met harde muziek. (denkt na) Ik heb moeite met genres, het is moeilijk om te omschrijven wat we met WHORSES doen. Het is hard, eclectisch, met invloeden van overal, een experiment met maatwisselingen en atonaliteit. Ik zie het meer als dat we een gevoel proberen opwekken met muziek, het is vooral een uitlaatklep. We zijn allemaal vrienden, en leven in onze eigen wereld die gevoed wordt door absurde humor en de dingen die we meemaken. De teksten zijn daardoor heel persoonlijk. Het is vooral Harry die schrijft. Muziek is een manier om demonen kwijt te raken.

Vaak is het zo dat er één iemand met ideeën afkomt, om er dan samen nummers van te maken. Toen we aan ons nieuw album aan het werken waren, kwam Harry ineens af met liedjes op akoestische gitaar. Op dat moment stonden we al heel ver met de harde set, en toen begon die akoestische muziek erin te glippen. We hangen gelukkig niet vast aan één genre, we willen gewoon onze goesting doen. Het gevolg was dat er een tweede, evenwaardige set kwam met akoestische nummers met invloeden van americana en country, maar ook bossa nova en Franse chansons.

Voor ons voelt de harde set als uitademen en de akoestische als inademen. We zijn vier emotionele mannen, en verwerken het leven zoals het is via de muziek. Zingeving I guess.

Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?

Dat vind ik moeilijk om te beantwoorden. Elk advies heeft wel een uitkomst, en zelfs als het negatief is, dan leer je er nog van bij. Ik ben trouwens altijd wel een soort yes-man geweest. Ik heb al veel ja gezegd op dingen, ook als dat niet comfortabel was. Die ingesteldheid heeft al vruchten afgeworpen.

Mooiste moment tijdens het creatieproces?

Bij WHORSES was dat in de zomer van 2020. Ons debuutalbum komt er binnenkort aan, en in de aanloop naar die zomer waren we heel erg bezig met de preproducties van dat album. Zeker in zo’n moeilijk jaar, was dat een gigantisch lichtpunt voor mij. Ik voelde echt dat ik leefde, met de muziek en mijn maten. We hebben de nummers zo goed mogelijk uitgewerkt en ze in negen dagen opgenomen in Limburg bij Thomas Valkiers van Hightime Studio: die dagen voelden als de mooiste van mijn leven. We zaten daar echt in de boerenbuiten, in de zomer, met die mooie zonsondergangen: bère skwone. We waren allemaal heel dankbaar voor elkaar, de muziek, het feit dat we het konden doen. Elke dag hebben we het onderste uit de kan gehaald. We hebben het gezellig gemaakt door een camper te installeren op het grasveld achter de perenboomgaard met een grote tent en Perzische tapijten. Het was iedere dag een feest en we vinden dat je dat ook hoort aan de muziek op de plaat. Iedere avond hadden we een beurtrol voor het koken. We zijn alle vier Bourgondiërs en hebben voor elkaar gekookt en geprobeerd elkaar daarin te overtreffen. (lacht)

Met een andere muzikant, Vito, heb ik onlangs ook een album opgenomen. Die ervaring was eigenlijk gelijkaardig: Vito heeft zes muzikanten uitgenodigd om de bezetting te doen op zijn nummers. De opnameweek in de GAM studio was ook magisch, het was een tijd van jezelf overstijgen en verliezen door samen die nummers te spelen, verwonderlijk. Tweemaal een schot in de roos dus. (lacht) Het blijven natuurlijk wel twee verschillende ervaringen. Ik ben al veel langer bezig met WHORSES. Dat is echt ons gezamenlijk kind. Maar ik ben dankbaar voor de kans om mijn creativiteit in beide projecten te kunnen gieten.

Wat inspireert je niet?

Ik ben daar niet mee bezig. Niets. Niets inspireert me niet, je kan uit alles iets halen.

Waar ben je trots op?

Op mijn vrienden.

Wie zou je graag ontmoeten of met wie zou je graag samenwerken?

Ik luister momenteel zeer veel naar Ry Cooder. Hij is vooral bekend als de bezieler van Buena Vista Social Club. Op een dag is hij naar Cuba gegaan om verschillende legendarische straatmuzikanten samen te brengen en er een album mee op te nemen. Dat album werd een muzikaal meesterwerk. De oprechte liefde voor de Cubaanse muziek spat ervan af. Daar had ik zeer graag bij geweest, om dat te kunnen aanschouwen.

Lievelingsmateriaal?

De zichtbare en onzichtbare wereld.

Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?

Al de rest. (lacht)

Een reeks meubels ontwikkelen, een film maken, een boek schrijven, een restaurant in het zuiden beginnen, schilderen … Ik heb (hopelijk) nog een lange weg te gaan om in de tussentijd al deze doelen nog te verwezenlijken. Soms wil ik teveel doen in één keer. Maar ik heb geleerd dat alles zijn plek en tijd heeft.

Wanneer was je grootste twijfelmoment?

Tijdens mijn architectuuropleiding. Ik heb een zware periode gehad tijdens mijn studies, deels door mijn karakter: omdat ik me alles aantrek en een piekeraar ben en zo de dingen groter maak dan ze zijn. De opleiding was lastig omdat het een zoekende periode was en ik tegelijkertijd ook mezelf leerde kennen. De laatste twee jaar ben ik heel erg beginnen twijfelen aan mezelf en mijn rol binnen architectuur. Ik ben wel blij dat ik het afgemaakt heb. Maar de manier van lesgeven werkte bij mij niet: kapotmaken om reactie te krijgen.

Sowieso stel ik mezelf veel in vraag, ik heb nooit één duidelijk antwoord. Ik ben een eeuwige twijfelaar.

Wie is jouw grootste steunpilaar?

Mijn moeder. Ik kan altijd bij haar terecht. Onvoorwaardelijke liefde. Als iets niet gaat, is dat niet erg. Ze herinnert me er op zo’n momenten aan dat er belangrijkere dingen zijn.

Lievelingsbeeld?

Het zicht vanop een strand op de Middellandse Zee.

Wat is je mooiste zin?

Victor Hugo schreef ooit “La mélancolie, c’est le bonheur d’être triste.”

Ik ben het creatiefst als ik mij neerslachtig voel en dankzij die creativiteit voel ik dan een soort geluksmoment. Weemoed zorgt op een vreemde manier voor een geborgenheid waarin ik mij graag wikkel als in een warm dekentje in de winter. (lacht)

Wat wil je nog graag doen?

Sluiswachter.

Kaaskweker.

Wijnbouwer.

Cowboy.

Ik heb nood aan verschillende perspectieven, ben geïnteresseerd in verschillende dingen. Tegelijkertijd ben ik ondertussen al lang bezig met muziek, maar het blijft me verwonderen.

Waar werk je?

Als architect bij NU architectuuratelier in Gent.

Bij WHORSES in Bellegem, in de boerenbuiten tussen de velden en de koeien. We hebben ons repetitiekot in de zolder van de schuur van de vroegere leerlingenbegeleidster van Harry. Tekenen doe ik in mijn appartement of op reis.