Stijn fotografeert de melancholie in mensen en stedelijke landschappen.

geboortejaar: 1989

geboorteplaats: Asse

woonplaats: Gent

bezig sinds 2014

Waar is het allemaal begonnen?

In het hoofd van een Einzelgänger en autodidact. Mijn hoofd.

Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?

Dat ik in het leven beter niet te veel of zelfs geen verwachtingen koester. Ik denk dan: niets mooier toch dan de hoop als noodzakelijke keerzijde van de melancholie?

Mooiste moment tijdens het creatieproces?

Het eerste contact met wat gefotografeerd zal worden, de eerste prikkel die connectie vindt met een zeker script of rode draad in mijn hoofd.

Wat inspireert je niet?

Er is weinig dat geen kans maakt om me te inspireren. Zowel trotse mensen met een serieuze hoek af, als zij die in schone schijn het perfecte leven veinzen, kunnen me op ideeën brengen. De underdogs alsook ‘powers that be’. De routine in mijn leven evenals het afwijken ervan. Een plek waar op het eerste zicht weinig speciaals aan is kan me evenzeer prikkelen als een plaats waar het verval of de tristesse van afdruipt.

Waar ben je trots op?

Ik ben trots op mezelf omdat ik standhoud in de irrationele mallemolen die het leven zo vaak is, zowel op maatschappelijk als psychologisch vlak. Misschien nog meer op het feit dat ik sociaal standhoud terwijl ik toch eerder die (mentale) Einzelgänger ben.

Wie zou je graag ontmoeten/met wie zou je graag samenwerken?

Sterke vrouwen waar ik naar opkijk, omwille van hun zijn, hun kunnen en hun blijven streven: Florence Welch, Connie Palmen, Björk, Joke Hermsen, Meryl Streep, Brigitte Kaandorp en zoveel anderen.

Lievelingsmateriaal?

Een lens om het leven te kaderen en af te bakenen.

Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?

Momenteel is fotografie mijn grootste zijsprong, een noodzakelijk element van individuele creatie naast alle banden van afhankelijkheid en verantwoordelijkheid. Als er op dat vlak ooit een vacuüm ontstaat, kan ik me goed voorstellen dat ik ga schrijven.

Wanneer was je grootste twijfelmoment?

In de aanloop naar mijn eerste expo (in Huize Colette en Lokaal in Gent, 2018) werd ik geconfronteerd met een zekere persoonlijke stress die ik al lang niet meer gevoeld had. En natuurlijk kwam daar ook twijfel bij kijken.

Wie is jouw grootste steunpilaar?

De muziek. Ongetwijfeld mijn geprefereerde vorm van escapisme.

Lievelingsbeeld?

Een still uit mijn lievelingsfilm ‘The Hours’ (2002). Meryl Streep is hier de ex-vrouw van een terminaal zieke schrijver, waarvoor ze, ondanks alles, bloemen heeft kocht aangezien hij een literatuurprijs gewonnen heeft en ze het feest na de prijsuitreiking organiseerde. Dit beeld in combinatie met wat ze enkele scènes later in bed aan haar dochter vertelt: “I remember one morning getting up at dawn, there was such a sense of possibility. You know, that feeling? And I remember thinking to myself: this is the beginning of happiness. This is where it starts. And ofcourse there will always be more. It never occurred to me it wasn’t the beginning. It was happiness. It was the moment. Right then.”

Wat is je mooiste zin?

“De vreugde van het bestaan kan alleen gevierd worden in onmatigheid.”

– Connie Palmen

Wat wil je nog graag doen?

Meer neen zeggen, en meer reizen. En, ironisch genoeg, meer tijd nemen om niets te doen.

Waar werk je?

Foto’s maak ik bijna altijd buiten, meestal toevallig en ongepland, terwijl ik van punt A naar punt B ga. Soms fotografeer ik ook bewust gepland, wanneer ik met mensen afspreek voor een portretreeks, of als ik er eindelijk weer eens in slaag om tijd te nemen om rustig te flaneren.

Meer zien van Stijn?

Website