Sofie probeert haar omgeving te vatten. Dat doet ze door er aspecten uit te nemen en ze opnieuw te tonen in een andere context. Op die manier ontstaan er nieuwe verbanden. Ze doet dit steeds met het materiaal dat daarvoor het meest gepast is.
geboortejaar: 1993
geboorteplaats: Gent
woonplaats: Gent
bezig sinds altijd (officieel sinds KASK)
Waar is het allemaal begonnen?
(denkt na) Toen ik klein was, wou ik ‘etalagist’ worden, zonder te weten of dat een echte job was (lacht).
Ik weet nog dat ik in het eerste middelbaar zei dat ik bezig was met “letteren” en “parelen”. In het middelbaar stonden mijn boeken ook altijd vol met tekeningen. Ik ben daarvoor nog in de problemen gekomen met mijn leerkrachten.
Maar het is al voor het middelbaar begonnen. In het eerste leerjaar was ik ‘Sofietje fantasietje’ omdat ik heel goed verhalen kon vertellen. Ik kreeg iedereen mee in wat ik vertelde. Ik heb al heel mijn leven een goede verbeelding (lacht).
Maar eigenlijk is het allemaal thuis begonnen, op mezelf, in mijn vrije tijd. Ik heb er altijd al nood aan gehad om te maken. In het begin van het middelbaar had ik een dagboek dat volstond met tekeningen en collages. Creatief bezig zijn heeft altijd heel natuurlijk gevoeld.
Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?
Dat is een advies dat ik vorig jaar heb gekregen. Ik maak doorgaans kleine dingen, op een heel kleine schaal. Op school (de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (KASK) in Gent, n.v.d.r.) werd me aangeraden om juist groot te werken en niet te veel “kleine prullen” te maken. Voor mijn eindwerk heb ik uiteindelijk met grote installaties gewerkt. Maar eigenlijk waren ze te groot. Nu zit ik trouwens met heel veel grote dingen opgescheept in een opslagplaats (lacht). Het was slecht advies, omdat het tegen mijn natuur is om zo te werken. Op zich ben ik heel blij met wat ik toen gemaakt heb, maar misschien had het op kleine schaal even goed geweest.
Nu ik van die grote schaal heb kunnen proeven, verlang ik er wel naar om nog zo’n werken te maken. Dubbel slecht advies dus, want mijn atelier laat die grootte ook niet toe (lacht).
Mooiste moment tijdens het creatieproces?
Als ik merk dat dingen samenkomen. Als 1 + 1 meer is dan 2. Bij installaties is het mooiste moment als ze goed opgesteld zijn en het stuk echt iets vertelt.
Ik werk momenteel deeltijds als onthaalmedewerker, en ik ben tijdens die job begonnen met naar ‘Thuis’ te luisteren. Ik ben heel spontaan beginnen tekenen met de serie op de achtergrond en ben dan zinnen die ik opmerkelijk vind, bij mijn tekeningen beginnen schrijven. De ontdekking dat het een kruisbestuiving is die goed werkt, is leuk.
Soms zien anderen iets in mijn werk dat ik er zelf nog niet in gezien had, dat vind ik ook mooi. Dat wat ik maak, mensen raakt.
Ik laat me ook graag inspireren door het materiaal of de plek waar ik werk: toevallige lijnen of vlekken het uiteindelijke werk laten bepalen.
Wat inspireert je niet?
Geld.
Als ik in opdracht werk, gebeurt het heel vaak dat ik erin blokkeer en plots aan alles twijfel dat ik aan het maken ben. Ik word dan vaak te braaf. De meeste dingen die ik in opdracht heb gemaakt, zijn niet de werken waar ik het meest trots op ben. Als ik werk voor iemand anders, denk ik ook altijd dat het niet goed genoeg gaat zijn. Dan maak ik twintig verschillende versies en verlies ik mezelf in details.
Waar ben je trots op?
Op veel (lacht). Maar er is ook veel waar ik niet trots op ben.
Ik ben er trots op dat ik mijn eigen ding probeer te doen. Dat ik probeer mijn intuïtie te volgen en niet te veel geleid word door wat “het publiek” wil. Dat maakt het niet altijd gemakkelijk, want het zoeken begint steeds opnieuw. Eens ik merk dat iets werkt of ik iets onder de knie heb, wil ik weer wat anders doen (lacht).
Wie zou je graag ontmoeten/met wie zou je graag samenwerken?
Heel veel mensen. Maar ik ga mezelf niet snel aanbieden voor een samenwerking. Ik denk wel vaak: “VRAAG MIJ AUB!” (lacht). Maar er kunnen even goed interessante kruisbestuivingen gebeuren met mensen die ik niet ken. En misschien zelfs gemakkelijker, want als ik naar iemand opkijk, ga ik me bij een ontmoeting toch gek gedragen en mij misschien belachelijk maken (lacht).
Lievelingsmateriaal?
In tegenstelling tot wat sommigen denken is dat NIET het kleur roze. Roze is een logische kleur voor mij, omdat ik vaak mensen teken.
Maar als ik echt moet kiezen: een simpel drukpotlood, een gom en gerecycleerd papier. Dat is genoeg om tekeningen, schetsen, woorden, zinnen en keramiek-ideeën mee te noteren.
Een ander topmateriaal is de serie ‘Thuis’.
Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?
Heel veel. Ik heb superveel interesses. Als klein kind wou ik bijvoorbeeld “voor kapper studeren aan de unief”. Ik zou wel zo een stille kapster zijn, met een minimum aan smalltalk. Volgens mij is daar wel nood aan!
Wanneer was je grootste twijfelmoment?
Nu. Keihard. En dat sinds een paar maanden. Ik twijfel heel erg over mijn eigen werk. Waar wil ik voor staan? Ik ben altijd met heel veel verschillende dingen bezig, dat is mijn sterkte maar evengoed mijn zwakte. Nu ik afgestudeerd ben, heb ik het gevoel dat ik mijn plekje opnieuw moet vinden.
(denkt na) Ik heb het gevoel dat ik aan een steiger sta waar allemaal verschillende bootjes liggen aangemeerd. Zolang ze niet wegvaren, kan ik nog op elk van hen springen. Maar het voelt alsof ze nu aan het wegvaren zijn. En ik weet niet op welk bootje ik wil springen.
Wie is jouw grootste steunpilaar?
Mijn vriend. Ik heb nochtans lang gedacht dat hij mijn werk niet goed vond. Pas na drie jaar had ik door dat dat niet klopte (lacht). Intussen is hij zelf mijn grootste inspiratiebron/muze geworden. Hij is degene die me soms wat afremt, omdat ik anders te veel zou doen. Maar ik besef heel goed dat hij achter me staat. Ons hele huis is bijvoorbeeld mijn atelier. Ik mag van hem mijn spullen overal laten rondslingeren en overal werken. Behalve de twee vierkante meter waar zijn bureau en computer staat. Hoewel ik daar overdag soms ook aan zit te werken, sst.
Lievelingsbeeld?
Op dit moment is dat de tekening die ik gebruikt heb voor Tumult in Gent (kunstenfestival van Urgent.fm) in de Krook (Gentse bibliotheek). Het werk dat ik daar heb gemaakt, vat goed samen hoe ik werk en wat ik momenteel voel. De schetsen voor het raamwerk heb ik getekend terwijl ik naar ‘Thuis’ keek. Als ik erin slaag toeval te laten spelen, kan er echt iets goed uitkomen. Spontaniteit toelaten in mijn werk is een grote en mooie uitdaging.
Wat is je mooiste zin?
Ik heb er eigenlijk twee. De meest recente is een heel eenvoudige, en komt van een docent: “Doe wat je graag doet”. Soms, als ik in opdracht werk, denk ik te vaak dat het allemaal heel serieus moet zijn, omdat ik betaald word. Maar dan verlies ik het plezier van maken, de essentie van mijn werk. Ik had dat ook eerst met de opdracht voor Tumult, maar ik ben er daarna toch in geslaagd om het plezier terug te vinden. Ge voelt ook de goesting in het werk (lacht).
Een andere mooie zin is “Iets doen om te doen moet ge niet doen”. Als je iets maakt, gewoon om te maken, kun je het beter niet doen. Maken moet je doen met de juiste motivatie. Als ik niet wil tekenen, dan moet dat ook niet.
Wat wil je nog graag doen?
Veel. Twee jaar geleden ben ik begonnen aan een strip, die zou ik graag afmaken. Ik zou graag alle ideeën die ik heb, afwerken en met een schone lei beginnen (lacht). Meestal ben ik met vijf projecten tegelijk bezig. Door werk te verzamelen voor dit interview merk ik bijvoorbeeld hoe chaotisch ik ben en dat ik aan heel veel dingen begin, maar ze niet altijd tot een goed einde breng. Gelukkig maar, of ons huis zou ontploffen.
Ik zou ook graag rust vinden.
Waar werk je?
Overal waar ik een schets- of notitieboekje bij heb. Ik teken heel graag muziekoptredens, theatervoorstellingen of mijn vrienden op café. Maar meestal werk ik thuis. Liever op de grond, dan aan een tafel.
Meer zien van Sofie?
makers over hun passie. 