Els fotografeert. Verandering en verbeelding drijven haar. Voor haar schuilt de kunst van de fotografie in het vinden van verwondering in het alledaagse.

geboortejaar: 1971

geboorteplaats: Roeselare

woonplaats: Gent

twintig jaar geleden haar eerste fotografiecursus gevolgd

Waar is het allemaal begonnen?

Met mijn fotografieleraar Krist Demasure. Twintig jaar geleden heb ik bij hem een fotografiecursus gevolgd. Ik heb dat jaar driemaal opnieuw gedaan, gewoon om opnieuw bij hem les te kunnen volgen (lacht). Krist liet iedereen in zijn waarde en hielp je zo vooruit. Hij zette zijn liefde voor fotografie over op zijn leerlingen. Hij heeft me leren kijken. Tien jaar geleden ben ik hem toevallig opnieuw tegengekomen toen ik in een mindere periode in mijn leven zat. Ik heb toen opnieuw de module bij hem gedaan en daarna ben ik bij Mentormentor (Mentormentor ondersteunt fotografen in hun artistiek proces en is een klankbord voor fotografen, n.v.d.r.) terechtgekomen.

Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?

Ik herinner me er geen. Het slecht advies vergeet ik (lacht). Een goed advies daarentegen, was “Heb je vragen lief”. Bij Mentormentor werd me aangeraden om ‘Brieven aan een jonge dichter’ van Rainer Maria Rilke te lezen. Het advies om geduld en vertrouwen te hebben, en dat sommige dingen een proces zijn, heeft me al vaak geholpen.

Mooiste moment tijdens het creatieproces?

Ik vind het fotograferen zelf heel tof, om in de flow, in het moment te zitten. Het mooiste moment achteraf is voor mij als je door je beelden gaat en daar iets vindt dat klopt. Ook als je de foto’s kan verbinden met foto’s van een ander moment, als het klopt, als de beelden een verhaal worden.

Ik werk heel intuïtief, zonder thema. Na het fotograferen maak ik er dan dingen mee. Een vriend heeft ooit tegen me gezegd: “Je foto’s zijn blokjes, je kan ze op verschillende momenten en in verschillende contexten gebruiken”. Dat vond ik mooi.

Wat inspireert je niet?

Zelfs dingen die op zich niet inspireren, kunnen door associatie wel interessant worden. Wat inspiratie betreft, is je eigen houding heel belangrijk. Dat je blijft rondkijken. Als je je niet goed in je vel voelt, sta je veel minder open voor het kijken, voor je omgeving.

Zelfs een verloren hoekje kan op een andere manier bekeken worden en zo interessant worden.

Waar ben je trots op?

Fotografie geeft me energie en maakt me blij, maar als ik ergens trots op ben, dan is het op mijn twee dochters. Hoe ze zijn en hoe ze in het leven staan.

Wie zou je graag ontmoeten/met wie zou je graag samenwerken?

Goh, daar kan ik geen naam op plakken. Wat voor mij heel belangrijk is, is om mensen rond mij te hebben die in mij geloven en die het beste in mij naar boven brengen.

Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?

Toen ik jong was, deed ik aan jeugdtheater en voordracht. Film sprak me toen ook al aan en het werk achter de schermen boeide mij.

Ik wou vroeger graag regieassistente worden. Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan, ik was slim genoeg voor de unief en iets anders leek toen niet echt een optie.

Wanneer was je grootste twijfelmoment?

Ik heb er veel. Soms twijfel ik tussen twee foto’s die bijna identiek hetzelfde zijn (lacht).

Of als ik kijk naar het werk van andere fotografen, dan vraag ik me soms af of ik wel goed genoeg ben. Zoveel mensen zijn bezig met fotografie. Dan vraag ik me soms af wat ik nog toe te voegen heb. Een beeld moet meer zijn dan gewoon een kiekje en ik vraag me bij mijn eigen werk constant af of het wel dat meer is. En alhoewel ik het fotograferen voor mezelf doe, wil ik net als iedereen graag erkenning en waardering voor mijn werk.

Wie is jouw grootste steunpilaar?

Een aantal vrienden die met fotografie en lay-out bezig zijn. Bij hen toets ik af. Maar ook mijn zus. Zij is zelf niet met fotografie of kunst bezig en is heel nuchter. Ze houdt me met mijn beide voeten op de grond en helpt me om knopen door te hakken.

Lievelingsbeeld?

Dat is steeds het laatste beeld dat mijn aandacht trok. Altijd moeilijk om te kiezen, maar op dit moment is dit het. Ik kwam de foto tegen toen ik in een Keuls magazine bladerde.

Wat is je mooiste zin?

“Zolang we verlangen, blijven we bestaan”

– Peter Verhelst

Wat wil je nog graag doen?

Eerst en vooral: blijven fotograferen.

Daarnaast wil ik graag verder met die grote hoeveelheid foto’s aan de slag: reeksen maken, lijnen zien. Maar ik heb daar nu nog veel vragen over en heb nog veel te leren. Hoe werk ik mijn foto’s af, op welk papier, maak ik collages, bewerk ik foto’s? Hoe presenteer ik ze het best, in de vorm van een magazine, boek, reeks postkaarten …? Er wachten me nog boeiende tijden (lacht).

Meer zien van Els?

website

instagram