Simone Engelen – beeldend – makers over hun passie.

Als beeldend kunstenaar focust Simone zich op de autonomie van het vrouwelijk lichaam en de psychologische invloeden van seksualiteit, machtsverhoudingen en controle. Door middel van fotografie, film, installatie en performance experimenteert ze met de maakbaarheid van identiteit, wie ze is als vrouw, als mens en als maker. Met elk project, waarin ze streeft naar een universele vertaling, geeft ze sturing aan het narratief van haar leven. Aan de hand van de gekozen presentatievorm biedt ze ruimte voor dialoog en ziet ze dit als belangrijk onderdeel van het uiteindelijke werk.

geboortejaar: 1988

geboorteplaats: Geldrop

woonplaats: Den Bosch

al 5 jaar bezig

Mooiste moment tijdens het creatieproces?

Als alles vanzelf lijkt te gaan.

Waar ben je trots op?

Hoe ik van een nare ervaring een transformatie heb weten te maken.

Hoe verhoudt je werk zich tot elkaar?

In het eerste jaar van de masteropleiding aan de AKV St. Joost in Breda deed ik het onderzoeksproject ‘A Scripted Life’ (2015). In dit project bevroeg ik de koers van mijn leven door mijzelf open te stellen voor alternatieven, aangeboden door mensen die mij op een of andere manier inspireren of die mijn leven al eerder beïnvloed hebben. Zo liet ik bijvoorbeeld acteur Barry Atsma, schrijver Ronald Giphart, kunstenaar Jan Hoek, fotograaf en hoofddocent fotografie Corinne Noordenbos, fotograaf Laia Abril, artistiek leider Fotodok Femke Lutgerink, maar ook mijn vriendje, vader en zusje 24 uur van mijn leven regisseren. Het leverde tientallen uiteenlopende scripts op. Ik dineerde met een spiegel als tafelgenoot in een luxe restaurant, deed een fotoshoot met een volslagen onbekende in de kleding van mijn toenmalige buurman, spendeerde een dag in volledige stilte, leurde met bloemen in nachtelijk Rotterdam (samen met Radio1 voor het programma ‘Nooit meer slapen’) en liet “alles is tijdelijk” op m’n schedel tatoeëren. Elk script legde ik in detail vast in een reeks polaroids en een ‘before & after’ dagboek.

Gaandeweg realiseerde ik me dat ‘A Scripted Life’, waarin ik anderen volledig liet bepalen wat ik deed, onbewust gebaseerd was op een traumatische ervaring uit het verleden, waarin ik de controle zonder eigen inspraak verloor.

Ter afsluiting van het project besloot ik een ontvangen script uit te voeren dat de 24-uurs regel overschreed: Vlieg naar Tokyo en verblijf in een capsulehotel.
Uren heb ik in die capsule gelegen. Alleen met mijn gedachten, terug naar zo’n tien jaar daarvoor. Op een koude badkamervloer, verkracht door twee medestudenten. Proberend verleden, heden en toekomst met elkaar te rijmen, begon ik de kleine ruimte te vullen met beeld- en tekstfragmenten, en viel ik uiteindelijk in mijn eigen dagboek in slaap. Door deze intens confronterende ervaring met het verleden besloot ik in Nederland de capsule na te bouwen. Het was de start van de multimediale installatie ‘Love Hotel’ (2016), een metafoor voor het vrouwelijk lichaam.

De hele capsule heb ik volgeplakt met seksueel getint (nieuw, gevonden en archief) beeldmateriaal. Een aantal van mijn foto’s heb ik op stof gedrukt en vervolgens vastgenaaid aan een deken en borduurde daaroverheen teksten vanuit mijn dagboek. In de installatie hoorde je het geluid van mijn adem. Met het statement “My body is a hotel – My body is not a hotel” nodigde ik bezoekers uit binnen te treden, ditmaal met mijn toestemming. De dualiteit van reacties tijdens de expositie was opvallend. ‘Love Hotel’ werd door sommigen als beklemmend en confronterend ervaren, terwijl andere bezoekers de kleine ruimte juist associeerden met een veilige omgeving – een baarmoeder – waarin in vertrouwen werd verteld over soortgelijke ervaringen.

Als een soort Fibonacci-reeks werk ik naar aanleiding van de werken ‘A Scripted Life’ en ‘Love Hotel’ momenteel aan het project ’27 Drafts’, een som van het voorafgaande. In dit project ga ik terug naar de plek waar ik seksueel misbruikt ben. Door de jaren heen heb ik verschillende malen geprobeerd mijn gevoelens over wat mij is overkomen op papier te zetten. Soms beschuldigend, soms vanuit schaamte, dan vanuit woede of vanuit machteloosheid. Het zijn kladjes gebleven, zevenentwintig in totaal. In januari 2017, precies tien jaar na deze gebeurtenis, besloot ik voor het eerst terug te keren naar het Twin Peaks-achtige bergdorpje in het noorden van Californië waar ik toen woonde. Vanwege een zware sneeuwstorm zaten de huizen die dagen zonder stroom, en bijna niemand kwam zijn huis uit. Dik ingepakt liep ik door de verlaten straten, fotografeerde ik de ‘schuldige’ omgeving en stond ik na zoveel jaar weer voor dezelfde deur. Bang dat het niet de voldoening zou geven waar ik op had gehoopt, heb ik uit zelfbescherming uiteindelijk niet aangebeld. Wel besloot ik het hier niet bij te laten en mijn verhaal openlijk te delen.

Wanneer was je grootste twijfelmoment?

Het zwarte gat na de kunstacademie, en heb toen besloten yogadocent te worden. Ik zie steeds meer een link ontstaan en ik ben dan ook van plan deze twee paden in een volgend project te integreren.

Wat inspireert je niet?

De Ikea.

Wie zou je graag ontmoeten/met wie zou je graag samenwerken?

Araki, Marina Abramovic, David Lynch, Todd Hido, Daisuke Yokota.

Wie is jouw grootste steunpilaar?

Jesse Immanuel Bom, m’n vriendje, m’n maatje, en sinds kort ook collega.

Lievelingsbeeld?

Dit beeld heb ik een paar maanden geleden geschoten in Hokkaido van mijn vriendje. We hebben daar samen een maand rondgereisd in een iets te klein autootje na vijf maanden los van elkaar geleefd te hebben. Ik was bang dat de relatie het niet zou overleven, maar na een nacht gedwongen in 1 slaapzak tegen elkaar aan te liggen en de regen op het tentdoek te horen kletteren, gaat het weer helemaal goed (lacht).