Roos vangt ideeën, gedachtes en boodschappen in illustraties en andersoortige beelden, waarin ze graag het spel aangaat met kleur, vorm en leesbaarheid.

geboorteplaats: Emmen

geboortejaar: 1994

woonplaats: Groningen

bezig sinds 2016

Waar is het allemaal begonnen?

Als kleintje was ik al geregeld te vinden in mijn eigen bubbel omringd door potloden, verf, kwasten en papier. Het uitproberen van nieuwe technieken vond ik magisch. Ik kan me nog herinneren hoe verwonderd ik was door de werking van ecoline op wasco. Zo heb ik vele uurtjes gespendeerd aan de keukentafel met een knutselkleed er overheen. Deze keukentafel is inmiddels vervangen door mijn eigen bureau zonder knutselkleed eroverheen. Verfvlekjes op het bureau hebben wel charme.
Het illustreren werd echt serieus voor me door de bewustwording dat er iets bestond als een stijl. Ik besefte dat ik met mijn werk een hele eigen stempel kon gaan drukken. Dat was een enorme drijfveer om mezelf hierin nog meer op mijn eigen manier te gaan ontwikkelen.

Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?

“Je moet hard werken in het leven.” Dat impliceert dat er een voorwaarde bestaat om te mogen leven. Hard werken kan een gevolg zijn van te doen en willen bereiken waar we blij van worden, maar het moet niet het uitgangspunt zijn.

Mooiste moment tijdens het creatieproces?

Het moment dat ik een schets te pakken heb die inhoudelijk precies aansluit op mijn gedachte of die van de opdrachtgever, en ook nog een aantrekkelijke vorm heeft waarin ik me kan uitleven. Op dit punt is het nog de vraag hoe ik de definitieve illustratie exact vorm zal geven. Er is nog veel ruimte voor invulling, maar de basis is gelegd. Een moment van grip en tegelijkertijd vrijheid en verheugen. Deze momenten voelen vaak heel krachtig en inspirerend.   

Wat inspireert je niet?

Alles wat ontstaat uit moeten in plaats van nieuwsgierigheid en willen. Ook het te lang en te geforceerd vasthouden aan en doorgaan op een idee of werk waar ik me eigenlijk niet goed bij voel. Op den duur gaat dat energie en ook inspiratie vreten. Dat voelt behoorlijk ellendig.

Waar ben je trots op?

Ik ben trots op de verfijning in mijn werk, de aandacht die ik besteed aan afwerking, de kleuren, de vormen, de lijnen. Daarnaast ben ik ook blij met de betekenis die ik mijn illustraties mee kan geven.

Wie zou je graag ontmoeten/met wie zou je graag samenwerken?

Mensen die hun creativiteit putten uit wie ze daadwerkelijk zijn, die zich niet te veel laten leiden en lijden door de omgeving. Daaruit ontstaan pure dingen. Dat vind ik mooi en inspirerend. Dit kunnen allerlei personen zijn; muzikanten, woordkunstenaars, illustrators, sprekers, dansers, denkers.

Onlangs wees een vriend me bijvoorbeeld op naamgenoot Roos Rebergen, zangeres van de band Roosbeef. Wat een pure en rake teksten schrijft en zingt zij. De Noorse zangeres Aurora vind ik hier eveneens een goed voorbeeld van. Zo zijn er nog velen die ik zou kunnen noemen.  

Lievelingsmateriaal?

Acrylverf! Tegenwoordig werk ik er haast alleen nog maar mee. Ter aanvulling combineer ik het ook wel met andere technieken en materialen, maar acrylverf is de basis. Het is mooi dekkend en mengt fijn. Het sluit goed aan op het werk dat ik maak, waarin ik gebruikmaak van platte egale vlakken, vergezeld door hier en daar een subtiele schaduw of overgang.

Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?

Dan was ik alsnog de creatieve sector ingegaan, maar dan de kant van muziek en performance. Er is geen dag dat ik niet zing of een dansje doe. Vroeger, toen ik nog eigen verzonnen Afrikaanse brabbelliedjes zong, riep ik altijd dat ik naar de kleinkunstacademie zou gaan. Dat “klein”heb ik er uiteindelijk voor weggehaald. Misschien omdat ik groter werd en me afvroeg of daar mijn talent wel echt lag. Toch was dat zeker een tweede optie geweest.

Wanneer was je grootste twijfelmoment?

Ik zit nu in een periode die veel twijfel met zich meebrengt. Het is namelijk een periode waarin ik echt voor mezelf en mijn werk moet gaan staan, wil ik er verder mee komen. Dit brengt veel confrontatie met zich mee  en is niet altijd even makkelijk. Waar er op de academie en de periodes ervoor duidelijke keuzes voor mij werden gemaakt, ben ik nu volledig verantwoordelijk voor het maken van mijn eigen keuzes en überhaupt het duidelijk krijgen van de verschillende opties. Hoe wil ik mijn dagen besteden? Hoeveel vraag ik voor mijn werk? Welke kant wil ik precies op? Wat vind ik echt leuk en waar ben ik goed in? Wat wil ik uitbesteden? Noem maar op. Al deze keuzes brengen veel twijfel met zich mee, maar ik probeer het mezelf te gunnen om hierin nog zoekende te zijn. 

Wie is jouw grootste steunpilaar?

Mijn steunpilaar is opgebouwd uit veel mensen, met allen hun eigen mooie wijsheden en adviezen, die allemaal erg waardevol en hulpvol voor mij zijn. Een hele mooie pilaar moet ik zeggen. Ik tref het echt met de lieve mooie mensen in mijn omgeving: de meiden van mijn collectief, mijn familie, mijn andere vrienden. Wel zijn het mijn ouders die ik het eerste bel als ik ergens echt heel erg mee zit.
Ik wil ook meer mijn eigen steunpilaar proberen te zijn. Dat vergeet ik nog wel eens.

Lievelingsbeeld?

Dit is een lastige voor mij. Ik ben een hoarder als het gaat om mooie inspirerende beelden, met name mijn computer is hier de dupe van. Ik heb tig inspiratiemapjes. Daarom ga ik voor een beeld waar ik elke dag naar kijk en niet uit één van deze mapjes komt. Het is een kussentje dat mijn oma ooit heeft geborduurd. Het is me niet helemaal duidelijk of ze er een voorbeeld bij heeft gebruikt destijds, maar dat doet er niet toe. Het is zo verfrissend en modern wat betreft kleurcombinatie en vorm. Alles klopt. Het is figuratief, maar deels ook abstract, een fijne combinatie. Echt een ambachtelijk pareltje. Fijn dat ik daar elke dag weer van mag genieten. 

Wat is je mooiste zin?

De zin die mijn ouders mij mee hebben gegeven met mijn geboorte:

“Aan jou het licht dat het innerlijk doet kennen met de warmte en kracht van de zomerse zon.”

Mooi toch om een dergelijke zin cadeau te krijgen en te mogen leren begrijpen. 

Een andere is afkomstig van dichter en filosoof Paul Valéry:

“Sometimes I think, sometimes I am.”

Tevens de titel van een boek dat een enorme inspiratie voor me is geweest (en nog steeds is) van illustratrice Sara Fanelli.

Wat wil je nog graag doen?

Ik wil nog altijd graag een kinderboek illustreren en wellicht schrijven, een project waar ik helemaal in kan duiken en het experiment in aan kan gaan. Naast illustreren zing ik graag, speel ik gitaar en schrijf ik ook weleens een nummer. Het is een droom om deze nummers meer uit te werken, op te nemen en er surreële en kunstzinnige clips bij te maken. Ja, dat lijkt me heel gaaf. 

Waar werk je?

Vooral in mijn hoofd. En dat kan overal zijn. De ideeën krijgen (nog) zichtbaar vorm aan de bureautafel in mijn appartementje in Groningen. Ik vind het erg fijn om in mijn eigen bubbel te zijn tijdens het creatieve proces. Toch zou ik ook wel eens groter willen werken (op doek) en meer mensen uit het creatieve beroep in de buurt willen hebben. Een atelier lijkt me daarom ook erg fijn. Het liefst samen met mijn illustratiemaatjes van Rond collectief, waar ik deel van uitmaak.

Meer zien van Roos?

Website

Instagram