Tijdens het fotograferen gaat Sarah op zoek naar een sterke connectie tussen mensen. Een contact dat soms zo intiem wordt dat er een versmelting ontstaat. Daarnaast heeft ze een stempelatelier, Stampilon, dat van jouw ontwerp een unieke stempel maakt.
geboortejaar: 1983
geboorteplaats: Roeselare
woonplaats: Gent
Stampilon (stempelatelier) is zes maand jong
Waar is het allemaal begonnen?
SEE (fotografie): Mijn mama had een analoge camera, maar ik vond die te technisch. Ik nam als kind al foto’s door op een bepaalde manier met mijn ogen te knipperen. Ik put nog steeds uit dat archief van opgeslagen foto’s in mijn hoofd.
Stampilon (stempelatelier): Op zevenjarige leeftijd kocht ik een stempel met mijn zakgeld: een mini voetbalterrein. Als balmeisje herkende ik meteen het veld in de overvolle bak met stempels en inktkussens. De liefde voor grafisch pure ontwerpen vond daar zijn oorsprong, alsook de liefde voor het drukken, de inkt en de zwarte vingers.
De tekeningen van mijn vierjarige dochter (foto) zijn mijn belangrijkste inspiratiebron. Ik zet ze om naar stempels en zij maakt vervolgens haar eigen inpakpapier of bedrukt er haar t-shirt mee.
Mooiste moment tijdens het creatieproces?
Stampilon: Als de stempel helemaal afgewerkt is, wordt het rubber voor de allereerste keer zachtjes ingeïnkt. Vervolgens… het zweven van de stempel boven het papier… en dan… die allereerste afdruk… Elke vezel in mijn lichaam voelt dan hoe de diepzwarte inkt de structuur van het papier volgt en zachtjes in het papier dringt. Een ontzettend màchtig gevoel!
SEE: Als er zich voor mijn ogen iets wonderlijks afspeelt. De allermooiste ontroeringen vallen moeilijk onder woorden te brengen.
Figuren zijn in mijn beelden vaak afgewend. Ik hou van het moment waarop er vóór mijn ogen een soort connectie – een onderlinge blik – ontstaat. Ik voel me op dat moment zo goed als verdwijnen. Bij ‘Lost contact’ (foto) heb ik na opname het bevroren oog van de hond terug opgewarmd met mijn adem.
Wat inspireert je niet?
Alles wat zielloos is.
Waar ben je trots op?
Op mijn koppige zelf die, als het heel stil is, goed naar haar hart kan luisteren.
Lievelingsmateriaal?
Alles wat vlijmscherp geslepen is.
Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?
Als fotograaf en stempelmaker hou ik ervan om iets persoonlijk en uniek te maken. Uit die gigantische werkelijkheid één klein stukje knippen, uit dat grote stuk rubber dat éne naampje snijden.
Er schuilt in mij een enorme drang om dingen een eigen twist te geven, een sok stoppen met een ander kleur, een rokje verstellen met een gouden biesje, noten schilderen en er een gezelschapsspel mee maken. Mijn dochter noemt me soms ‘heruitvinder’ of ‘mooimaker’. Er staan nog duizend nieuwe dingen op mijn lijstje maar creëren zal altijd centraal staan. Ik verslap als ik niet maak.
Wie is jouw grootste steunpilaar?
Mijn broer.
Lievelingsbeeld?
‘Last time’
Mijn mama stierf aan een hersentumor. De laatste maanden was haar gezicht hierdoor ernstig misvormd. Uit respect durfde niemand nog foto’s van haar te nemen, ook niet op het allerlaatste familietrouwfeest waar ze nog graag bij wou zijn. Slechts een jaar geleden viel me plots op de achtergrond iets op… de armband die ze altijd droeg… dit is de laatste foto van mijn hand van haar hand.
Wat is je mooiste zin?
“Make your memories impressive”
makers over hun passie. 