Grégoire probeert een subjectieve realiteit en sfeer die hem intrigeert over te brengen in beelden.
geboortejaar: 1987
geboorteplaats: Deinze
woonplaats: Gent
bezig sinds 2013
Waar is het allemaal begonnen?
In september 2012 werkte ik een master Oud-Griekse letterkunde af aan de UGent. Ik schreef mijn thesis over hoe de oude Grieken de streek Bactrië (huidig Afghanistan) percipieerden in hun literatuur. Begin 2013 stuurde ik uit interesse een mail naar Pieter-Jan De Pue (Belgische fotograaf en regisseur, n.v.d.r.). Ik wou weten wat hij in Afghanistan uitspookte en waarover zijn film ‘The Land of the Enlightened’ zou gaan. Enkele maanden later belde hij mij met de vraag of ik zin had om mee te werken aan zijn filmproject. Eén zomer na mijn thesis reisde ik naar de Lapis Lazuli mijn en probeerden we er een scène te draaien. Het zou echter nog enkele jaren duren vooraleer de film klaar was.
Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?
Kiezen voor zekerheid.
(c) Grégoire Verbeke
Mooiste moment tijdens het creatieproces?
Het moment van verwerking. De sluimerende gedachten die al dan niet bewust door je hoofd spoken en je stap voor stap dichter bij de concretisering van je idee brengen.
Wat inspireert je niet?
Mateloosheid en verzadiging.
Waar ben je trots op?
Dat ik voor even deel kan uitmaken van dit zonnestelsel.
Wie zou je graag ontmoeten/met wie zou je graag samenwerken?
Het personage van een volgende film waar ik nu nog geen weet van heb.
Lievelingsmateriaal?
Mijn fiets. Ik hou ervan om de stad te verlaten en langs velden, dorpen en steenwegen te rijden. Op reis in eigen land. Nu en dan maak ik meerdaagse tochten. Vorige week reed ik van Luik naar de Franse grens.
(c) Grégoire Verbeke
Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?
Iets waar ik nu nog geen weet van heb.
Wanneer was je grootste twijfelmoment?
Ik ervaar twijfel en zelfreflectie over wat je doet en wie je bent als essentieel om te evolueren. Wel is het noodzakelijk om een richting te bepalen en te weten waar je naartoe wilt gaan. Twijfelmomenten stimuleren mij om mensen op te zoeken, gesprekken aan te gaan, en zo nieuwe invalshoeken te ontdekken.
Wie is jouw grootste steunpilaar?
Mijn omgeving: familie, vrienden en Ruth.
Lievelingsbeeld?
Martha in de eindscène van de film ‘Stalker’ (1979) door Andrei Tarkovsky.
Wat is je mooiste zin?
“Ze liet zo’n kort, bol cakeje brengen, Petite Madeleine geheten, waarvan de geribde vorm een afgietsel van een sint-jakobsschelp lijkt. Teneergeslagen door de sombere dag en het vooruitzicht van nog meer trieste dagen drenkte ik een stukje van de madeleine in de thee en bracht daar even later met een lepel werktuiglijk wat van naar mijn mond. Maar precies op het moment dat de met cakekruimels vermengde slok mijn gehemelte raakte, ging er een huivering door me heen, en iets uitzonderlijks dat in mij plaatsvond trok mijn aandacht. Een heerlijk genot had me overspoeld, volledig op zichzelf staand, zonder duidelijke oorzaak. Het had de wisselvalligheden, de rampen en de kortheid van het leven op slag onverschillig, ongevaarlijk en illusoir voor me gemaakt, op dezelfde manier als de liefde te werk gaat, door me te vervullen van een kostbare essentie – of liever gezegd was die essentie niet in mij, ze was mij. Ik voelde me niet langer middelmatig, bijkomstig, sterfelijk. Waar kon die machtige vreugde vandaan zijn gekomen? Ik voelde dat ze verband hield met de smaak van de thee en de cake, maar dat ze eindeloos veel meer omvatte en niet van dezelfde aard kon zijn. Waar kwam ze vandaan? Wat had ze te betekenen? Waar kon ik er vat op krijgen?”
– Marcel Proust, ‘A la recherche du temps perdu’, vertaald door Martin de Haan en Rokus Hofstede
Wat wil je nog graag doen?
Fietsen, lezen en een film maken.
Waar werk je?
makers over hun passie. 