Lara schrijft boeken, wat neerkomt op wachten tot de woorden komen, en als ze komen, dan schrijft ze ze neer en herschikt ze, net zo vaak tot ze goed staan, en dan glimlacht ze en als er geen glimlach vanaf kan, dan gooit ze ze weer weg.

geboortejaar: 1983

geboorteplaats: Brugge

woonplaats: Brugge

bezig sinds het verschijnen van ‘Kinderen van Calais’, 2014

Waar is het allemaal begonnen?

Met de elektrische typemachine van mijn vader. Dat ding maakte zo’n indrukwekkend geluid als de woorden neersloegen op het papier. De eerste dingen die ik als kind heb geschreven hadden niks te maken met taal of verhalen, wel met het effect dat het lawaai van die schrijfmachine op me had. 

Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?

Dat ik aan mijn pensioen moet denken.

Dat ik me niet zo moet laten gaan.

Dat ik meer moet eten.

Dat ik er niet zo zwaar aan moet tillen.

Dat ik hem moet vergeten.

Dat alles goed komt.

Dat het van twee kanten moet komen.

Dat het zonde is van de tijd.

Dat ik mijn haar eens heel kort moet knippen.

Mooiste moment tijdens het creatieproces?

Als het allemaal nog moet beginnen. Er nog geen contract getekend is, nog geen boekcover is, nog geen releasedatum. Als het idee nog spettert en knalt, maar dan alleen in jouw hoofd. Een beetje zoals een verliefdheid nooit meer dezelfde wordt als je hem aan een vriendin hebt opgebiecht.

Wat inspireert je niet?

De wereldpolitiek.

Ikea-meubels.

Antroposofie.

Dieren.

Verkeersborden.

Moppen over Jantje.

De pruikentijd.

Sport.

Drie-kwartbroeken.

Dingen op batterijen.

Lengtematen/breuken/algoritmes.

God.

Waar ben je trots op?

Dat ik ondanks mijn grote angsten toch altijd voor mijn grootste verlangens ben gegaan.

Wie zou je graag ontmoeten/met wie zou je graag samenwerken?

Jane Birkin. Al zou ik dat niet echt willen, niet gearrangeerd met een koffie of zo. Ik had gewoon bij haar in de klas willen zitten. Pakweg in 1953 en dat ze dan tijdens de speeltijd naast me kwam zitten, wat meteen het begin zou zijn van een mooie vriendschap, één die pas zou eindigen als ze met Serge Gainsbourg naar huis kwam, want jaloers als ik ben, zou ik dat nooit kunnen verkroppen.

Lievelingsmateriaal?

Emaille. Ik streel zo graag mijn collectie oude emaille keukenspullen. Het is oerdegelijk, iets wat tegenwoordig een beetje verboden is. En van dat oude geel kan ik werkelijk gelukkig worden.

Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?

Net omdat ik dit echt niet weet, blijf ik maar gewoon doen wat ik nu doe.

Wanneer was je grootste twijfelmoment?

Die keer dat ik een prijs won en er niemand in de zaal zat van wie ik hield.

Wie is jouw grootste steunpilaar?

Ik heb er vier. Vier steunpilaren.

Mijn man, mijn kinderen, Stijn. 

Lievelingsbeeld?

De foto van Ed van der Elsken. Een wildverliefde moeder, een stoot van een vader, een kind dat van nog niet beter weet. De foto druipt van jeugdige overmoed. Ik vind het jaloersmakend prachtig allemaal, maar tegelijk, elke keer als ik in de ogen van dat kind kijk, vraag ik me af: hoeveel geluk heeft de grote vrijheid hem/haar opgeleverd?

Wat is je mooiste zin?

Er zijn zoveel mooie zinnen geschreven op de wereld, dat ik het oneerlijk zou vinden om er eentje te laten winnen. Maar de laatste keer dat ik diep ontroerd was door een zin, was afgelopen weekend in Carré in Amsterdam, toen meneer Spinvis zong:

“Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep, kom terug.”

Wat wil je nog graag doen?

Ik zou heel graag een keer een hele week zorgeloos zijn.

Waar werk je?

Aan mijn keukentafel, liefst tussen de kruimels van het ontbijt. Ik droomde al heel lang van een mooi raam boven die tafel. Mijn man bracht het mee. Hij vond het bij het grof vuil. Ik ben er zo blij mee, elke dag weer, al is het wel een grappige gedachte dat ik door grof vuil naar de wereld kijk.

Meer zien van Lara?

Facebook