Korneel is een tekenaar. Hij maakt vooral editoriale illustraties.

geboortejaar: 1986

geboorteplaats: Oostende

woonplaats: Oostende

bezig sinds 2010

Waar is het allemaal begonnen?

Zoals bij iedereen, in de kindertijd. Stripjes tekenen als je 9 jaar bent, vunzige tekeningen in andermans agenda in het middelbaar, en dan uiteindelijk academie mogen volgen. In de richting animatiefilm van het KASK (een medium dat trouwens niet voor mij is weggelegd) leerde ik vooral véél tekenen, en plezier scheppen in het samen maken van iets. Wat ik me vooral herinner, is die vrije ateliersfeer van toen. Daarna volgde ik nog twee jaar de opleiding illustratie aan het KASK. Dat gaf me dan weer vooral de tijd om mijn eigen ding te zoeken in het tekenen.

Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?

“Misschien moet je toch maar je lerarenopleiding doen. Als back-up.” En dan ook al het ondoordacht advies dat je krijgt in de zin van “misschien moet je dat kleur veranderen, of dit armpje anders tekenen”. Kleine onbenullige zaken waarover je vervolgens piekert wanneer je nog volop aan het zoeken bent, en die je tegengehouden in je groei. Ja, ik kijk naar jou, schoolsysteem (lacht). En ook naar mezelf, onzekerheid. Ik heb veel gehad aan de academie, maar uiteindelijk komt het grotendeels neer op je eigen ding doen, en er beter in worden door harder te werken. Je leert pas door te doen, en zelf inzichten te kweken. Die kunnen er niet van buitenaf worden ingepropt, en tekenen laat zich allerminst in regeltjes vatten.

Mooiste moment tijdens het creatieproces?

Wanneer je na zwoegen en vloeken toch tevreden kan terugkijken op een tekening. Iets wat zelden gebeurt, wat wellicht maar goed is.

Wat inspireert je niet?

Je pakt sowieso alles mee, onbewust of bewust. Uiteraard zijn er dingen waar je gewoon aan voorbij gaat zoals dagelijkse sleur en onopvallende gebeurtenissen.

Waar ben je trots op?

Trots wil ik niet echt zijn, maar ik ben wel tevreden dat ik van mijn tekeningen een bron van inkomsten heb kunnen maken. Van je passie je beroep maken is een vloek en een zegen. Het kan de vreugde in je passie soms serieus uitblussen, maar tegelijk ben ik enorm opgelucht dat ik nooit een willekeurige job moest zoeken om geld te verdienen. Ik heb mezelf na het afstuderen drie jaar gegeven om rond te komen. Tegen het einde van het tweede jaar begonnen mijn spaargeld en optimisme op te raken. Ik woonde in die tijd in Antwerpen, en nam dan toch maar een kutjob aan om eten te kunnen kopen. Ik heb dat welgeteld twee weken volgehouden, en moest daardoor zelf een ontslagvergoeding betalen om te mogen stoppen. Het was het volledig waard. Werken voor iets waar je zelf geen fuck aan hebt, is triestig. Gelukkig begon de bal toen langzaamaan te rollen, en kon ik (zeer bescheiden) beginnen leven van mijn tekeningen.

Wie zou je graag ontmoeten/met wie zou je graag samenwerken?

Ik werk niet altijd heel erg graag samen, maar vriendelijke mensen met een gevoel voor humor en zelfrelativering, daar houd ik wel van. Als ik naar Winteruur kijk bijvoorbeeld (of luister, tijdens het tekenen) dan denk ik: zoiets met Wim Helsen, maar dan rond beeldende kunst, dat zou zalig zijn.
Los van de kunst, heb ik wel nog een paar mensen die ik graag zou ontmoeten. Dat gaat van wereldzeilers, over ingenieurs, tot biologen.

Lievelingsmateriaal?

Ecoline, en tegelijk is het ook zo’n frustrerend spul. Het doet nooit helemaal wat je wil, maar is zoveel gesatureerder dan aquarel, wat dan wel weer makkelijker beheersbaar is.

Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?

Ik was graag dokter geweest.

Wanneer was je grootste twijfelmoment?

Dit is een leuke. Het is een naargeestige tweestrijd tussen twee momenten. Toen ik op zwart zaad zat in Antwerpen, of toen ik een vreemd soort burn-out had in Gent een aantal jaren geleden. Mijn vader zei me onlangs eens dat hij de aanloop naar zijn 30ste levensjaar een vreemde periode vond. Dat heb ik dan toch mee van hem.

Wie is jouw grootste steunpilaar?

Dat moet mijn vriendin (ondertussen vrouw) zijn. Ze helpt me vaak met beslissingen nemen, zeker bij avond/nachtwerk, wanneer ik wazig begin te denken. Dan val ik haar nog even lastig, vlak voor zij haar bed induikt. Door mijn kleurenblindheid (licht daltonisme) vraag ik haar te pas en te onpas “welke kleur is dit nu precies?”. Om mezelf hierbij wat te helpen (en haar te ontzien) koop ik ook steeds tekenmaterialen waarop de kleur vermeld staat.

Lievelingsbeeld?

Gelukkig zijn er zo miljoenen beelden. De natuur is gewoon het mooiste beeld. Het zou pretentieus zijn om te denken dat de mens daaraan kan tippen. Soms kan het wel interessanter worden met wat sliertjes beschaving, maar niet per se mooier.

Tekenen blijft wel leuk, natuurlijk.
(Sorry aan de fotografen, geen flauw idee wie deze foto’s maakte)

Wat is je mooiste zin?

“Live, love, laugh”… wat een diepgang. Snif.

Wat wil je nog graag doen?

Ik heb al een paar kansen laten liggen (of verkwanseld moet ik zeggen), maar de laatste tijd denk ik er vaak aan om mijn tekeningen op een ander medium te krijgen dan papier. Vazen ontwerpen, een skateboard ontwerpen (zoals een bevriende illustrator, Nils Pieters, onlangs mocht doen), textiel …

Waar werk je?

Thuis. Na wat omzwervingen in Antwerpen en Gent ben ik teruggekeerd naar Oostende. Eerder toevallig, we zagen een huis dat ons alles bood (atelierplek, tuin, charme …), maar het lag dus in Oostende. Zoals zoveel streekgenoten riep de kust me toch terug, en wonen we aan zee. In Gent heb ik nog eens een atelier gedeeld met vrienden, en het samen tekenen werkt wel stimulerend en verruimend. Maar ik ben even graag kluizenaar, omringd door mijn eigen huis en tuin. En de open zee dichtbij.

Meer zien van Korneel?

Website

Instagram

Op 22, 23 en 24 maart neemt Korneel deel aan een expo in Printstudio 868 (J. Van Arteveldestraat 35, 9050 Gent), samen met Ruth De Jaeger, Virginie Suriano, en Jelle Van Den Heede. Opening op 22 maart om 19u30.