Alexander is een fotograaf die schippert tussen portret- en modefotografie. Daarnaast is zijn persoonlijk werk een soort dagboek, waarin mensen altijd aanwezig, maar niet herkenbaar zijn. Hij gebruikt zijn eigen, persoonlijk werk om (simpele) ideeën en technieken uit te proberen.
geboortejaar: 1986
geboorteplaats: Gent
woonplaats: Gent
sinds zijn 21stebezig met fotografie
Waar is het allemaal begonnen?
Tijdens mijn master grafische vormgeving en ontwerp begon ik te experimenteren met fotografie. Maar het is eigenlijk al vroeger begonnen. Als kind ging ik al naar de kunstacademie en ik ben naar de kunsthumaniora gegaan aan de Ottogracht in Gent. In het middelbaar liep ik altijd rond met een fototoestel. Ik vond het heel leuk om beelden te maken van het dagelijks leven en was gefascineerd door het technische aspect van fotografie. Dit was nog in de tijd voor smartphones, en ik was enorm geboeid door digitale camera’s en om de beelden op de computer te zien. Of gewoon, door het idee dat je iets kan bevriezen.
Maar het is echt begonnen tijdens mijn master grafische vormgeving. Ik heb tijdens dat jaar mezelf fotografie geleerd. Toen ben ik bewust beginnen fotograferen. Althans, dat is een fotograaf voor mij: iemand die bewust met beeld bezig is. Maar het heeft dan nog een hele tijd geduurd voordat ik me effectief fotograaf ben beginnen noemen.
Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?
Nadat ik als grafisch ontwerper ben afgestudeerd, heb ik een paar jaar voor een grafisch bureau gewerkt: tijdens die periode maakte ik heel toegepaste fotografie. Toen ging ik ervan uit dat er bepaalde regels zijn voor fotograferen: alsof er aan bepaalde eisen en visuele kenmerken moet voldaan worden en er zo maar 1 “waarheid” zou zijn. Nu weet ik dat dat zever is (lacht). Elke fotograaf heeft zijn eigen manier van werken.
Die denkwijze kwam voort uit mijn omgeving, waar er gedacht werd vanuit een reclameperspectief. Dan vertrek je heel erg vanuit het technische (vormelijke), niet het inhoudelijke. Dat is misschien wel mijn grootste fout: dat ik me in het begin nooit de tijd heb gegund om het inhoudelijke aspect uit te bouwen. Dat is pas later gekomen.
Mooiste moment tijdens het creatieproces?
Wanneer alles samenvalt. Het Eureka! moment. Het leukste is om samen te werken met mensen die elk goed zijn in hun eigen ding en elkaar sterker maken. Helaas is dat niet altijd het geval. Een team is maar zo goed als z’n zwakste schakel.
In mijn werk probeer ik mezelf zo weinig mogelijk op te dringen. Ik heb een eigen manier van werken en probeer een eigen universum te creëren met het licht en de setting. Vaak stuur ik een aantal aspecten tijdens het fotograferen, maar het is voor mij ook belangrijk dat de eigenheid van de persoon blijft.
In mijn werk improviseer ik ook veel. Voor een fotoshoot heb ik vaak veel stress. Dan heb ik bijvoorbeeld iets abstract voorbereid in mijn hoofd, maar dan moet ik dat tijdens de shoot zelf vaak wat proberen loslaten om in te spelen op hoe de persoon beweegt, hoe de kledij werkt, het decor en de make-up. Als je dan het gevoel hebt dat je het in handen krijgt, is dat een leuk moment juist omdat er zoveel is dat je niet in handen hebt. Dat is tegelijk ook heel beangstigend, want ik weet nooit op voorhand of ik een ingeving ga krijgen. Het mooiste moment is voor mij dus altijd tijdens het fotograferen wanneer het toch allemaal lukt en samenvalt.
Wat inspireert je niet?
Oppervlakkigheid. Mensen met een dikke nek. Mensen die geen voeling hebben met de wereld. Dat kan op verschillende vlakken, bijvoorbeeld iemand die zich te goed voelt voor een ander of een omhooggevallen influencer. Als die mensen hun mening geven over mijn fotografie, laat me dat vaak koud. Ik ben ook helemaal niet gemakkelijk starstruck.
Wat me tijdens het fotograferen zelf niet inspireert, zijn mensen die altijd mooi willen zijn.
Waar ben je trots op?
Dat ik mijn eigen ding kan doen en ervan kan leven. Dat ik erin geslaagd ben om het leefbaar te maken. Zeven jaar geleden ben ik met mijn partner onze studio gestart. Ik ben er trots op dat hij nog altijd bestaat.
Wie zou je graag ontmoeten/met wie zou je graag samenwerken?
Dat vind ik moeilijk.
Zoals gezegd ben ik totaal niet vlug starstruck. Ik heb niet echt de behoefte om mensen wiens werk ik bewonder, te ontmoeten. Ik ben te bang dat de persoon zelf verschrikkelijk is. (lacht)
Lievelingsmateriaal?
Dat heb ik eigenlijk niet. Ik werk graag met goed materiaal, maar ik ben helemaal geen geek. Als iets goed werkt, heb ik de neiging om ermee te blijven werken. Ik vind het dan ook een stom excuus, als er gezegd wordt dat het de camera, en niet de fotograaf is die de beelden maakt.
Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?
Als ik een boekenworm was geweest, was ik waarschijnlijk psycholoog geworden. Ik had dan graag mensen begeleid. Niet zoals een straathoekwerker dat doet, maar door samen te graven met mensen. Eigenlijk zit er ook veel psychologie in fotografie: een fotograaf ziet zichzelf in zijn foto’s, thema’s en vrij werk. Eigenlijk is dat allemaal uiting geven aan de psychologie van de mens.
Wanneer was je grootste twijfelmoment?
Soms ben ik al bang voor de opdrachten die ik nog niet gekregen heb (lacht). Ik twijfel voor zowat elke shoot. Voor elke shoot waar ik om geef. Soms zorgt die stress er ook voor dat ik blokkeer. Ik vraag me af of dat ooit gaat verdwijnen.
Wie is jouw grootste steunpilaar?
De mensen rondom mij. Gedrevenheid inspireert mij. Veel vrienden zijn met andere dingen bezig dan ik, maar zijn heel gedreven in wat ze doen. Dat is voor mij een steunpilaar en een inspiratie, meer dan het werk van andere fotografen.
Lievelingsbeeld?
Deze foto verbeeldt een herinnering. Het is niet per se op fotografisch vlak mijn lievelingsbeeld. Ik hou ervan dat het een momentopname is, zo’n soort beeld dat je niet kan ensceneren.
Wat is je mooiste zin?
‘One hit wonder’
Als ik ooit een boek maak, wordt dit de titel.
Muziek inspireert me en is letterlijk de soundtrack van mijn leven. Ik heb altijd muziek rond me, bij het opstaan, werken en thuiskomen: het is steeds het eerste dat ik doe.
Voor mij betekent ‘one hit wonder’ geniaal zijn en er tegelijkertijd niet in slagen om het te herhalen. Er zit ook de tristesse van het falen in. Maar tegelijkertijd zijn die ‘one hit wonder’-liedjes ook degene waar iedereen op staat te dansen. Dat heeft iets schoon.
(denkt na) Ik zou zelf met mijn werk veel liever een vaste waarde worden dan een trend, want dan kan je alleen maar vallen.
Wat wil je nog graag doen?
Zoveel mogelijk tijd vinden voor projecten die mij iets doen, die me niet onverschillig laten.
Waar werk je?
Meer zien van Alexander?
makers over hun passie. 