Heleen is goed in dingen in tekstvorm gieten. Zowel fictie als non-fictie. Ze maakt podcasts en schrijft, en probeert bij beiden om informatie op een bevattelijke manier naar buiten te brengen.
geboortejaar: 1988
geboorteplaats: Roeselare
woonplaats: Gent
bezig sinds 2013. haar eerste boek en de podcast ‘Vuile Lakens’ zagen het licht in 2015.
Waar is het allemaal begonnen?
Als kind, met het schrijven van dagboeken en het verzinnen van verhaaltjes. En ook toen ik rond mijn acht jaar tegen mijn teddyberen begon aan te rijden (lacht).
Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?
Ik heb nog niet veel slecht advies gekregen, of eigenlijk advies in het algemeen.
Ik vind het wel heel fijn om met Anaïs (Van Ertvelde, met wie Heleen de podcast ‘Vuile Lakens’ maakt, een podcast over seks, lichaam en alles waar je in keurig gezelschap niet durft over te praten, n.v.d.r.) te pingpongen met ideeën. Een advies dat we ooit over de podcast hebben gekregen was om ervoor te zorgen dat de podcast er iedere maand was. Omdat het een podcast op het internet is, is dat niet nodig en hebben we meer speelruimte. We zorgen er liever voor dat we tevreden zijn over het eindresultaat. Een ander slecht advies kreeg ik tijdens mijn MaNaMa journalistiek: “Als je het niet meer weet, vraag dan naar God”. En een commentaar die we vaak op de podcast krijgen van mannen is “Jullie slaan alle erotiek dood”.
Mooiste moment tijdens het creatieproces?
Er zijn er best wel veel. En meer nog met mijn laatste boek (‘Vuile Lakens. Een hedendaagse visie op seksualiteit’, geschreven met Anaïs), dankzij de wisselwerking met Anaïs. We hebben samen op tapijt gerold als we het niet meer wisten, we hebben naar jaren 70 porno gekeken… We geven elkaar nooit genadeloos kritiek, maar door elkaars teksten te lezen, worden ze wel beter.
Wat inspireert je niet?
Zoveel! (lacht) Daar probeer ik dan niet naar te kijken.
Vrouwenbladen en voorlichtingsboekjes bijvoorbeeld. Voorspelbare porno met steeds hetzelfde scenario, dezelfde lichamen en slecht geacteerd gekreun.
Waar ben je trots op?
Ik vind het moeilijk om trots te zijn. Ik kan vinden dat ik goed ben in mijn werk, maar trots… Ik weet het niet.
Als mensen mails sturen omdat ze blij zijn dat we onderwerpen behandelen waar ze zich over schamen, dan word ik daar wel blij van.
Wie zou je graag ontmoeten/met wie zou je graag samenwerken?
Simone de Beauvoir had ik graag ontmoet (Franse feministe en schrijfster van o.a. ‘Le Deuxième Sexe’, n.v.d.r.). Zij is voor mij een voorbeeld van hoe je als vrouw ook anders kan leven. Ze heeft stukken geschreven over het uiterlijk, seksualiteitsbeleving en ouder worden die nu, decennia later, nog steeds actueel zijn.
Lievelingsmateriaal?
Qua medium vind ik dat radio maken en schrijven allebei hun charme hebben. Mijn lievelingsmateriaal is misschien wel mijn laptop. Ik doe er alles op.
Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?
Dan had ik lesgegeven. Ik heb geschiedenis gestudeerd en zou het interessant vinden om studenten via het verleden te leren om kritisch te zijn.
Of een café geopend.
Wanneer was je grootste twijfelmoment?
Ik twijfel de hele tijd. Soms twijfel ik over wat ik nog kan toevoegen aan de wereldliteratuur. Ik ben me ook bewust van de beperktheid van mijn eigen kennis. Als tijdens een discussie met vrienden iemand een beter argument of betere bronnen heeft, ben ik altijd bereid om mijn mening aan te passen. In een politiek debat is dat anders, daarin is het soms beter om je punt vol te houden. De ander gaat toch niet van gedachten veranderen. (lacht)
Wie is jouw grootste steunpilaar?
Mijn vrienden. Anaïs, tijdens het schrijven van ons boek. Voordat we aan het schrijven begonnen, heeft ze twee lelijke kopjes gekocht om tegen de muur te gooien als het tijdens het schrijfproces ooit tussen ons zou botsen. Ze zijn nog intact! (lacht). Mijn ouders zijn ook een steunpilaar. Ze zijn van een andere generatie, maar hebben nooit moeilijk gedaan over wat ik doe of mijn openheid over seks.
Lievelingsbeeld?
De ‘Black Paintings’ van Goya, die te zien zijn in het Prado museum in Madrid. Toen ik ze voor het eerst in het echt zag, heb ik me heel raar gevoeld. Het is moeilijk te omschrijven, misschien omdat ze me qua licht, sfeer en figuren doen denken aan mijn nachtmerries. Ik weet niet goed waarom, maar ze blijven hangen.
Wat wil je nog graag doen?
Blijven doen wat ik doe en er uitgevers voor vinden. Ik ben momenteel bezig aan een nieuwe roman. Ik ben halverwege, maar ga me er niet in opjagen. Er is daarnaast al genoeg inspiratie voor vier andere boeken (lacht).
Waar werk je?
Ik schrijf thuis, maar ook heel veel in café’s. De sociale druk zorgt ervoor dat ik niet altijd op Facebook zit. Ik kan me sowieso niet langer dan 45 minuten concentreren. Dan moet ik een wandeling gaan maken. Twee dagen per week werk ik ook voor de cultuurprogramma’s van Klara. Dat is een heel fijne job, er is nog tijd om eens te praten met iemand en ruimte om een obscuur boek te recenseren.
makers over hun passie. 