Femke is een grafisch ontwerpster met een grote liefde voor papier.

geboortejaar: 1990

geboorteplaats: Torhout

woonplaats: Brugge

bezig sinds 2012

Waar is het allemaal begonnen?

Toen ik het toelatingsexamen Schilderkunst ging doen. Na een namiddag schilderen raadden alle juryleden me aan nog snel naar de toelatingsproef van Grafisch Ontwerp te gaan. “Dat ik het nu nog niet wist, maar dat die richting meer iets voor mij zou zijn”. Die proef was in een compleet ander gebouw, ik moest met schildergerief en doeken de tram op in een stad die ik niet kende en kwam maar net op tijd binnenvallen. Ik was meteen geslaagd. Ik kwam uit een schilders-richting secundair en kon met moeite zeggen wat Grafisch Ontwerp was. Maar na één maand wist ik: dit is wat ik wil doen. Dit en niets anders.

Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?

Zeker nooit grafisch ontwerper worden, daar zit geen toekomst in.

Mooiste moment tijdens het creatieproces?

Wanneer je met een wit blad start en het ontwerp zich precies zo ontvouwt op het scherm als in je hoofd. Dat moment waarop het even allemaal vanzelf lijkt te gaan en de uren voorbijvliégen.

Wat inspireert je niet?

Alle regels die onze consumptiemaatschappij grijs inkaderen. Overvolle winkelstraten met mensen die alleen maar sip voor zich uit staren. 

Waar ben je trots op?

Op de weg die ik heb afgelegd en de waarden waar ik voor sta.

Lievelingsmateriaal?

Zonder twijfel papier. Stapels kan ik daarvan verzamelen. Stukken behangpapier, Japans papier, geurend papier, een gevonden briefje met iemands handschrift, de mooiste patronen en meest serene stukjes blad. Ze krijgen allemaal een plekje in mijn atelier tot ze op een dag van pas komen.

Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?

Schrijven in een blokhut ergens midden in de Vlaamse velden. Ik hou wel van ons stille landschap, sereen en plat met subtiel donkere tinten, vaak lichtgrijs met mosgroen en zwaarmoedig. Het inspireert me om verder te zoeken dan gewoon geluk. Vraag me niet om een ellenlang verhaal te schrijven dat technisch klopt, daar waag ik mij niet aan. Het neerschrijven van losse zinnen en gevoelens om van te proeven en langzaam te absorberen, dat is mijn ding. Waarschijnlijk ben ik de enige die ze ook graag leest, daarom kom ik er niet mee naar buiten. Ze laten mij voelen, dat is meer dan genoeg.

Wanneer was je grootste twijfelmoment?

In de academie had ik een docent die mijn werk geen kans gaf. Ik kon wel door de grond zinken toen ik op een dag mijn schetsen kwam voorleggen, met een volle klas aan de tafel, en hij midden in mijn enthousiaste uitleg ging rechtstaan en de kamer uitstapte. Hij had iemand in de hal zien wandelen en vond dat blijkbaar stukken interessanter. Misschien was dat ook wel zo. Toen en daar zat ik heel diep. Ik zie mezelf nog terugfietsen naar mijn atelier met moed die tot diep in mijn schoenen gezonken was. Het was voor mij één van die kantelmomenten waarop ik dacht: ik wil en moet de beste worden. Dat was mijn manier van wacht maar zeggen (lacht).

Wie is jouw grootste steunpilaar?

Mijn lief die werkelijk alles kan relativeren. Als ik ’s nachts met open ogen in het duister lig te staren is hij diegene die vraagt waaraan ik nu weer lig te denken. De eenvoud daarvan, alles gewoon eens kunnen vertellen. Een luisterend oor. En hij die dan mijn gemoed probeert te temperen.

Lievelingsbeeld?

Dit beeld van Jasmine Deporta.

Wat is je mooiste zin?

Er zijn er zoveel. In een ideaal universum zou dat een combinatie zijn van Hafid Bouazza, Fernando Pessoa, Pablo Neruda en Peter Verhelst. Ik hou van teksten die me doen kijken naar schemerende vertes, woorden die mijn voelen openzetten als een deur.

Wat wil je nog graag doen?

Een kunstenaarsboek maken met onbeperkt budget. 

Meer zien van Femke?

Website

Facebook