Zita, copywriter, auteur, blogster, redactrice, scenariste. Kortom ze schrijft teksten. Zowat alles, zolang het maar met woorden is, dan is het goed.

geboortejaar: 1989

geboorteplaats: Wilrijk

woonplaats: Antwerpen

zo’n zes jaar bezig

Waar is het allemaal begonnen?


(Denkt na) Dat is moeilijk te zeggen.

Na mijn afstuderen werkte ik als onderzoekster sociologie aan de unief. Ik weet nog dat ik toen regelmatig hoorde dat mijn teksten “te vlot geschreven waren” (lacht). Het was een goede job, maar ik kon er mezelf niet volledig in kwijt.

Zo’n zes jaar geleden heb ik dan de niet evidente sprong gemaakt naar de job als copywriter voor een reclamebureau. Niet veel later heeft mijn papa ooit eens aan tafel gezegd: “Gij gaat ooit wel nog een boek schrijven”. Dat heeft voor mij wel iets in gang gezet. Zijn vertrouwen, dat ik dat zou kunnen. Zo ben ik op mijn 25^stelangzaamaan beginnen schrijven aan mijn boek (‘Het wordt spectaculair. Beloofd.’ in 2017 verschenen bij uitgeverij Vrijdag, n.v.d.r.). Dat was aanvankelijk tijdens gestolen uren in het weekend en op vakanties. Op mijn 26ste ben ik met mijn zus Sara beginnen schrijven op onze blog: emoshit.be. Die combinatie werkte voor mij goed. Een blog is laagdrempeliger dan een boek. Je kan kleine stukjes schrijven en eens geschreven, zijn die dan ook af. Terwijl een boek, jongens, dat duurt lang. Dat is 10% creativiteit, en 90% koppig volhouden, ofzo.

Daarom ben ik op een bepaald moment ook 4/5de beginnen werken, omdat ik wist dat ik het anders nooit af zou krijgen. Dat voelde heel bevrijdend, een dag voor mezelf werken. Een dik jaar later was het af. Op dat moment wist trouwens bijna nog niemand dat ik eraan bezig was, behalve mensen die heel dicht bij mij staan, zoals mijn lief, mijn papa en zus. Maar dan nog heeft niemand het boek gelezen voor het helemaal af was.

Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?


Dat is in mijn geval slecht advies dat ook goed geweest is. Toen ik de titel van mijn boek (‘Het wordt spectaculair. Beloofd.’) aan mijn papa zei, was zijn antwoord: “Zoetje zou je dat wel doen?” Maar juist door zijn schrik, wist ik dat ik het wel wou doen. En ik ben ook nog altijd heel content met die titel.

Mijn moeder is dan weer heel bang van dingen zoals van job veranderen. Als ik naar haar had geluisterd, zou ik veel dingen niet gedaan hebben. Maar als iemand je vraagt “Zou je dat wel doen?”, dan weet je of je het wel echt wilt. Als ik op het moment dat mama bang is ook bang ben, dan is het misschien nog niet het juiste moment.

Mooiste moment tijdens het creatieproces?


Het klinkt misschien een beetje hautain, maar soms, als ik een mooie zin herlees denk ik: “Goh, heb ik dat geschreven? Goed gedaan, jong.”

Een ander mooi moment heeft te maken met mijn boek. Voordat ik ben beginnen schrijven, heb ik heel lang zitten broeden op het verhaal en was het vaak heel chaotisch in mijn hoofd. Maar toen was er een moment op vakantie, met een glas wijn, waarop ik ineens wist wat de kapstok van het verhaal ging worden. Het klikte gewoon. Toen wist ik dat alles klopte, het kader was er. Daar werd ik heel erg blij en enthousiast van.

Nog een mooi moment was toen je mijn boek kan pre-bestellen op bol.com. Het boek daar zien staan met mijn naam erbij: keizot!

Wat inspireert je niet?


(lacht) Netflix, dat inspireert heel hard en tegelijkertijd ook niet. Het een heel gemakkelijke vlucht om zelf niets te doen.

Mijn eigen verwachtingen, ook niet kei inspirerend.

Een afgewerkt eindproduct, zoals mijn boek. Het probleem daarmee is dat je de neiging hebt om het begin van een (schrijf)proces te vergelijken met het einde.

Wat me ook niet inspireert, is hoe lang het schrijfproces duurt. Ik heb zo’n drie jaar geschreven aan mijn boek. In die tijd kan een mens ook andere, kortere dingen doen, zoals een theaterstuk schrijven of veel op reis gaan. Je moet het dus echt wel 100% willen.

Waar ben je trots op?


Echt trots was ik pas een jaar nadat mijn boek is uitgekomen. Toen ik het in de boekhandel zag, met mijn naam erop en besefte: dat is echt van mij. Het bestaat, is iets fysiek. Dat kunnen ze me niet meer afpakken. Een ander moment was toen ik voor de eerste keer gecontacteerd werd door een vreemde die zei dat ‘Het wordt spectaculair. Beloofd.’ een van de mooiste boeken was die ze de laatste jaren had gelezen. Ik vond dat heel zot.

Maar wat misschien nog chiquer is, is dat ik al negen jaar samen ben met mijn lief (en ondertussen ook man) en dat we nog steeds een goed koppel zijn. Dat is pas ongelofelijk.

Ik ben ook trots op iets dat mijn voormalige baas me heeft gezegd.

Ik ben er ook trots op dat ik er af en toe in slaag om in het nu te zijn, en te genieten.

Wie zou je graag ontmoeten/met wie zou je graag samenwerken?

Amy Poehler en Tina Fey zou ik graag ontmoeten (Amerikaanse actrices/producers/schrijvers/comédiennes, n.v.d.r.). Amy Poehler heeft ooit gezegd dat je dingen moet doen als je het gevoel hebt dat je er nog niet klaar voor bent. Voor mij zijn dat dingen waar je “goeie schrik” voor hebt. Dus dat je er niet alleen bang voor bent, maar er ook zin in hebt.

Amy en Tina tonen dat er een soort universele vorm van grappig zijn is. Vrouwen kunnen echt wel ook goede mopjes maken (lacht).

Samenwerken zou ik graag doen met mijn zus Sara. Voor geld bedoel ik dan, want we schrijven al samen voor Emoshit. Sara heeft me altijd al gesteund en heeft als eerste mijn boek gelezen, nog voor mijn lief. Ze is ook helemaal niet jaloers op het succes ervan. Ze heeft wel eens al lachend gezegd “Damnit nu heb jij een boek geschreven en ik niet”.

Lievelingsmateriaal?


Ik heb een grootnonkel die gedichten schrijft, en alles eerst schrijft met pen en papier. Ik doe het omgekeerde. Ik kan alleen schrijven als ik voor mijn computer zit. Vaak schieten er wel ideeën door mijn hoofd tijdens het wandelen, dan schrijf ik dat op in mijn telefoon.

Eens ik vertrokken ben, kan er veel uitkomen. Ik moet dus ook altijd heel veel schrappen. Tussen heel veel bagger, zit ook wat moois, dat is mijn visie. (lacht).

Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?


Ik heb zoals gezegd sociologie gestudeerd en had best wel een goede job aan de unief. Het was interessant, maar ik miste het contact met mensen. Misschien had ik kunnen lesgeven, maar dat zou maar een halve oplossing geweest zijn. In die periode had ik vaak het gevoel dat ik niet op mijn plaats was. Nu heb ik veel meer een soort kalmte in mijn rusteloosheid gevonden.

Als ik niet in de reclame was beginnen werken, was ik misschien ook wel aan een boek begonnen, maar het zou niet zo goed geweest zijn (lacht). Ik heb voor mijn job als copywriter veel geoefend en geleerd over schrijven en dat heeft zeker geholpen.

(Denkt na) Misschien had ik ook wel journalistiek gestudeerd. Ik zou dan voor De Morgen hebben willen schrijven. Maar de journalistiek is een harde wereld. En als ik journaliste was geworden, had ik waarschijnlijk nooit een boek geschreven.

Wanneer was je grootste twijfelmoment?


Ik ben een heel grote twijfelaar. Tijdens het schrijfproces van ‘Het wordt spectaculair. Beloofd.’ heb ik heel veel getwijfeld. Ik heb vaak gedacht dat het nooit iets ging worden, ik vroeg me vaak af waarom ik er zoveel tijd instak.

Niemand heeft het gelezen voor het af was, juist omdat ik zo twijfelde. Mijn grootste angst was dat het zou uitkomen en niemand het zou willen lezen.

Toen het af was, heb ik het naar een uitgeverij gestuurd. Hun antwoord was dat ze lang getwijfeld hadden, maar uiteindelijk besloten hebben om het niet te doen. Tegelijkertijd had ik het aan papa getoond. Hij zei: “Dit is een boek en we gaan dat opsturen tot iemand het uitgeeft”. Toen heb ik het naar drie andere uitgeverijen gestuurd waaronder Uitgeverij Vrijdag en zij hebben direct positief geantwoord.

Wie is jouw grootste steunpilaar?


Mijn lief. Voor hem maakt het niet uit of ik een boek schrijf of niet. Hij is keitrots, maar tegelijkertijd ben ik genoeg, ook zonder boek. Hij heeft me ontmoet toen ik nog een sociologiestudentje was dat echt niet wist waar ze mee bezig was (lacht). Ik kan altijd op hem terugvallen.

Ook mijn zus Sara. Ze ziet mij keigraag, is altijd eerlijk en gaat het slechte maar ook het goede zien. Bij haar vind ik het niet erg om af te gaan. Ze durft het mij eerlijk zeggen, als iets niet goed is. Er zijn niet veel mensen bij wie je zo kwetsbaar kunt zijn.

Mijn papa ook wel, omwille van zijn rotsvast en totaal on-onderbouwd geloof dat ik ooit een boek ging schrijven. Hij heeft het zaadje geplant.

Wat is je mooiste zin?


Uit ‘Sterrenstof’ van de jeugd van tegenwoordig:

“Alle dikzakken willen op me lijken”

Daar zit zoveel in. Het is heel grappig, vol zelfspot en trots maar ook wel wat tragisch.

Maar ik hou ook van de teksten van Siel Verhanneman, zoals deze zin:

“Ze wou gewoon zo graag haar hoofd naast zich neerleggen vannacht.”

Wat wil je nog graag doen?


Ik wil heel graag een tweede boek schrijven MAAR voor alle mensen die mij erom vragen: nee, het is er nog niet (lacht).

Meer zien van Zita?

emoshit.be

Instagram: @zitatheunynck