Kayo houdt ervan om te verzinnen en om verhalen vorm te geven met woorden of tekeningen. Vraag je haar om te omschrijven wat ze doet in één woord, dan kiest ze voor “verzinnen”.

geboortejaar: 1990

geboorteplaats: Gent

woonplaats: Gent

bezig van kleins af aan 

Waar is het allemaal begonnen?

Op de muren van mijn slaapkamer, op het moment voor ik in slaap viel. Wanneer ik de ruimte in me opnam of wegdroomde bij de verhaaltjes voor het slapengaan. Ik zag dan schaduwen en vormen in de muren. De werkelijkheid ’s avonds kwam niet meer overeen met die van overdag. In plaats van de alledaagse voorwerpen te reconstrueren zag ik er nieuwe in. Figuren uit verhalen en dromen.

Wat ik ook graag deed was vaste punten op de muren inbeelden. Het klinkt een beetje raar en is moeilijk uit te leggen, maar ik verbond die punten dan in gedachten op verschillende manieren om vormen te maken: driehoeken, veelhoeken en dieren. Ik geloofde dat als je de punten op een originele manier verbond, je dan iets zou kunnen uitvinden dat nog niet bestond.

Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?

Ik heb eens het advies gekregen om voor één materiaal te kiezen, zodat er een lijn in mijn stijl is en mijn werk sneller herkenbaar is.

Op zich geen superslecht advies, maar ik heb het er moeilijk mee om die vrijheid op te geven. Op het moment dat ik nauwkeurig ga werken, mis ik het grove en op het moment dat ik resoluut voor zwart-wit kies, mis ik kleur. Daarom blijf ik liever experimenteren. Nu is dat voor mij het beste. Binnen vijf of tien jaar misschien niet meer, en wie weet volg ik ooit het advies op. Maar nu niet.

Mooiste moment tijdens het creatieproces?

Het moment waarop je nog alle richtingen uit kunt. Ik houd ervan om alle opties open te houden. Zorg ik voor een achtergrond of laat ik het wit? Zorg ik voor meer figuren of laat ik het bij eentje? Maar niet alleen inhoudelijk en compositorisch, ook op vlak van materialen wil ik niet van in het begin alles vastpinnen.

Het moment waarop je kan kiezen en waarop alles open ligt is een leuk moment, maar is ook moeilijk om vast te houden. Het is ook een heel kort moment want je vormt snel een concept, gooit er een kleur op en voor je het weet bepaal je meer concreet het eindresultaat en beperk je je mogelijkheden.

Daarom werk ik graag in serie: het beeld dat ik maak, hoeft niet definitief te zijn. Ik maak een aantal basisversies waar ik dan op kan gaan variëren, zodat ik telkens terug van dat vrij moment kan genieten.

Wat inspireert je niet?

Dode tekeningen. Daarmee bedoel ik tekeningen die overwerkt zijn zodat het sprankeltje eruit is, de mogelijkheden weg zijn. 

Waar ben je trots op?

Op mijn veelzijdigheid.

Wie zou je graag ontmoeten/met wie zou je graag samenwerken?

Romain Gary. Een prachtig grappige schrijver die iedereen zou moeten kennen die gelukkig wil zijn. Ik denk ook een heerlijke man, maar let op: ik idealiseer ook graag. (lacht)

Lievelingsmateriaal?

Dat wisselt om de paar maanden: nu eens een dik vettig grafietpotlood, dan weer monotype en dan ecoline … Ik vind het leuk om die vrijheid te behouden en rond te snuisteren in de winkel op zoek naar nieuwe materialen om mee te experimenteren.

Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?

Ik had dit sowieso gedaan en heb dit altijd gedaan. Verzinnen kan gewoon ook op zoveel manieren, in muziek, met woorden, met kleuren, met materialen …

Wanneer was je grootste twijfelmoment?

Net voor ik me inschreef voor het ingangsexamen van het KASK. Ik was doodzenuwachtig en dacht dat ik mijn creativiteit de voorbije jaren verromantiseerd had en dat de tekeningen waar ik trots op ben eigenlijk niet meer waard waren dan knutsels uit de crea. 

Wie is jouw grootste steunpilaar?

Mijn liefje die mij graag aan mijn tafeltje laat ploeteren en daarna mijn blauwgroene ecoline vingers verwelkomt in zijn warme handen.

Lievelingsbeeld?

Moeilijke vraag. Veel vrienden associëren Mucha met mij en toegegeven, ik ben lang superfan geweest, maar ook de Japanse tekencultuur laat een grote indruk op mij na.

Toch kies ik voor dit beeld van Schiele omdat er zo’n elegantie en tederheid van uitstraalt, en dat in combinatie met ruw materiaalgebruik. Dit is een beeld waar ik gewoon naar kan blijven kijken.

Wat is je mooiste zin?

Moeilijk. Ik ga graag op zoek naar mooie zinnen en houd er ook wel een aantal bij in een documentje op mijn computer, maar om er nu de mooiste uit te nemen …

Ik val ook wel voor stomme rijmpjes. Mijn moeder lacht daar soms om, en het heeft inderdaad ook wel iets eenvoudig. Het doet denken aan de kerstkaarten die we voor bomma schreven, en toch vind ik ze stiekem leuk.

Nog leuker is als je ze kan combineren met een beeld dat er niet helemaal bij past. Ik vind het tof hoe je dan een extra interpretatie mogelijk maakt.

Wat wil je nog graag doen?

Ik wil graag een publicatie maken met foto’s en tekeningen van plaatsen in Gent die voor mij belangrijk zijn. Ik zou dit willen doen ter ere van de stad waarin ik geboren ben en waar ik me thuis voel en waarvan ik hoop dat veel mensen zich er thuis voelen. Ik wil er iets persoonlijks en tegelijk herkenbaar van maken.

Ik wil ook meer over fotografie leren en Japanse druktechnieken uitproberen, potten bakken en een kinderspeeltuin ontwerpen.

Waar werk je?

In mijn groene kamer.

Meer zien van Kayo?

Website