Jerina Malfait – kunst – makers over hun passie.

Jerina schildert om het leven wat zachtheid te geven. Er zit weinig ambitie in. Ze doet het voor zichzelf, omdat het is wat ze nodig heeft. Dat zorgt ervoor dat er niet echt een lijn in haar werk zit. Alles dat haar verwondert of troost biedt, kan inspireren.

geboortejaar: 1991

geboorteplaats: Kortrijk

woonplaats: Kortrijk

is bezig met schilderen sinds 2016

Waar is het allemaal begonnen?

In het middelbaar heb ik audiovisuele vorming (fotografie) gestudeerd. Toen wou ik eigenlijk al schilderen studeren, maar dat mocht ik niet van mijn mama omdat er te weinig theorie in die opleiding zat. Audiovisuele vorming was theoretischer, dus dan heb ik dat gedaan. Die opleiding heeft me geen goed gedaan. Na het middelbaar had ik heel weinig zelfvertrouwen. Het was een heel subjectieve vorming die me heel klein deed voelen. Mijn zelfvertrouwen in het creëren was daardoor op mijn achttiende weg.

Het is eigenlijk lang mijn droom geweest om schilderen of kunstgeschiedenis te studeren, maar na mijn humaniora ben ik volledig veranderd van richting: ik heb communicatiemanagement gestudeerd. Kunst is wel altijd in mijn leven gebleven. Ik ben altijd graag naar musea blijven gaan. Ik kan binnenkomen in een museum, en me compleet voelen. Ik ga echt supergraag naar musea. (lacht) Het is voor mij altijd een beetje thuiskomen.

De nood om zelf te maken, is gekomen toen ons tweede kindje geboren werd. Ik heb toen een postnatale depressie gekregen en was veel thuis. Ik voelde me in die periode super opgesloten en zocht naar een gevoel van vrijheid. Dat heb ik gevonden in schilderen. Het creëert een vrijheid in mijn hoofd en het is laagdrempelig: je hoeft er niet voor buiten te komen. Vanaf dan ben ik beginnen schilderen, en een tijd later ben ik ook les beginnen volgen aan de academie. Dat doe ik nu al vier jaar.

Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?

Ik weet niet of ik al slecht advies heb gekregen. Waar ik het wel moeilijk mee heb, is de vraag om eens “het verhaal achter een beeld te vertellen”. Voor mij is beeldende kunst net iets waar je woorden even achterwege kan laten. Je mag gewoon voelen en hebt geen woorden nodig. Zo word je als kijker ook mede-creator. Ik vind het heel verrijkend dat één beeld op die manier veel verschillende verhalen kan krijgen.

(denkt na) Als je leest, krijg je een verhaal en creëer je zelf de context. Bij een beeld is het omgekeerd: je krijgt een context en mag zelf het verhaal maken.

Mooiste moment tijdens het creatieproces?

Dat vind ik een mooie vraag. Ieder doek waarmee je begint, dat wit doek, dat is voor mij een zwart gat om in te springen. Een wit doek is perfect en dan kan iedere lijn die je eraan toevoegt het verstoren en uit evenwicht brengen. Maar dan komt er een moment in het proces dat ik over de schrik geraak, en dan is iedere toevoeging een toevoeging aan de magie. Ik hou van dat kantelmoment tussen bang zijn en dingen doen omdat je gelooft dat het iets moois kan zijn. Maar iedere keer opnieuw is het een sprong wagen. Mezelf opnieuw pushen, het weer gaan doen.

Wat inspireert je niet?

Niets denk ik. De eerste zonnestraal tot de laatste blik op de maan kunnen inspireren.

Waar ben je trots op?

Het is super cliché, maar mijn kindjes. (lacht)

Ik ben ook trots op mijn omgeving, mijn vrienden en familie. Mijn entourage. De mensen die ik heb gekozen. Het zijn allemaal personen die veel liefde geven en aanmoedigen. Dat vind ik super mooi.

Wie zou je graag ontmoeten of met wie zou je graag samenwerken?

Ik had graag Cy Twombly ontmoet. Ik ben super geïnspireerd door hem. Hij had soms heel zware thema’s in zijn werk, maar het ziet er altijd vrij en speels uit. Ik had heel graag geweten wat zijn kijk op het leven was. In iedere zwaarte vond hij ook het licht.

Wat samenwerkingen betreft: daar heb ik geen specifieke wensen over. Uit iedere samenwerking kan je iets leren.

Lievelingsmateriaal?

Olieverf. Omdat je het het meest kan manipuleren. Het geeft de grootste vrijheid in vergelijking met andere verven.

Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?

Muziek gespeeld. Muziek is altijd een groot thema in mijn leven geweest. Mijn vader, grootvader en broer zijn allemaal muzikanten, al mijn (ex-)vriendjes ook. Eigenlijk alle mannen in mijn leven. (lacht) Ik heb zelf gedrumd, maar ik was veel te onzeker om daar verder mee te gaan. Het maakt veel lawaai, is out in the open. Muziek is ook iets dat je eigenlijk altijd met anderen maakt. Maar dus, moest ik niet zo onzeker geweest zijn, had ik iets met muziek gedaan.

Wanneer was je grootste twijfelmoment?

Toen ik van het middelbaar kwam. Toen wist ik helemaal niet meer wat ik wou doen, waarvoor ik stond, waar ik goed in was. Ik ben toen echt even mijn stem verloren.

Wie is jouw grootste steunpilaar?

Harry, mijn vriend. Hij stimuleert mij altijd om te doen wat ik wil doen en zorgt dat ik er tijd voor kan maken.

Lievelingsbeeld?

Deze werkjes van mijn kindjes.