Als zelfstandig illustrator tekent Eva cartoons, illustraties en muur- en raamtekeningen voor bedrijven, kranten, uitgeverijen en organisaties. 

geboortejaar: 1987

geboorteplaats: Sint-Niklaas

woonplaats: Gent

bezig sinds 2009 

Waar is het allemaal begonnen?

Toen ik nog studeerde vroeg een medewerkster van de krant De Standaard me om een kleine getuigenis neer te pennen over mijn doortocht bij De Kunstbende, een wedstrijd in kunst voor jongeren. De dag nadat ik afgestudeerd was, belde deze journaliste me weer: of ik zin had om een hele zomer lang columns te schrijven over de festivals voor de krant? Ik zei onmiddellijk ja! Toen ging de bal aan het rollen.

Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?

“Zou je niet beter kiezen voor een vaste job, een vast inkomen? Wie weet is het morgen helemaal gedaan met jou en je cartoons” is eentje dat ik nu al een jaar of acht geregeld krijg als advies van sommige mensen. In het begin dachten die mensen dat ik een hype was, dat het toeval was dat ik werk kreeg. Daarna konden ze niet geloven dat het werk bleef komen. En vandaag kan het er nog steeds niet in, blijkbaar. Hehe. 

Mooiste moment tijdens het creatieproces?

Ik vind het geweldig als een tekening over een moeilijk onderwerp na weken nadenken (tussendoor natuurlijk, niet dagen aan een stuk) en een dag schetsen eindelijk in zijn plooi valt. De dag afsluiten met een mooie schets en weten: morgenvroeg kan ik deze tekening helemaal uitwerken en is ze af. 

Wat inspireert je niet?

Vroeger dacht ik dat inspiratie wel zou komen, ook al had ik een mindere dag of wou het helemaal niet lukken. Ik bleef nukkig aan mijn bureau zitten tot ik aan het einde van de dag moest toegeven: shit, ik heb niets. Nu weet ik dat een frisse neus halen of iets anders doen veel productiever is. Lukt het niet, dan lukt het niet, daar verandert aan je bureau zitten niets aan. 

Waar ben je trots op?

Ik ben er eigenlijk echt trots op dat ik al acht jaar volledig mijn zin kan doen. Elke dag teken ik, ben ik bezig met wat ik het liefste doe. Sinds twee jaar werk ik fulltime samen met mijn vriend. Hij is de productiewizard: regelt alles, doet de vormgeving, denkt mee over onze stoffenlijn etc. Dat ik niet alleen mezelf, maar ook de man die ik het liefste zie werk kan geven door tekeningen te maken, is iets wat ik ongelooflijk badass vind. 

Wie zou je graag ontmoeten/met wie zou je graag samenwerken?

Ik zou graag eens samenwerken met Spinvis. Ik ben fan sinds jaar en dag, zijn teksten en muziek blijven me boeien. Ik denk dat wij een fijne creatieve wisselwerking zouden kunnen hebben. 

Lievelingsmateriaal?

Een vulpotloodje van BIC. En ecolinestiften! En de pastelfluostiften van stabilo! En posca’s! 

Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?

Als kind tekende ik supergraag ijssalons. Ijsjes met tien bollen, sprinkels, potten vol snoep… In het middelbaar zag ik een advertentie staan: Ben & Jerry’s zocht jobstudenten! Ik blokte alle smaken vanbuiten (mijn zus vroeg mij op in de zetel) en solliciteerde. Nu nog denk ik met een grote glimlach terug aan de zomers dat ik met een grote glimlach ijsjes schepte. Ik kreeg zelfs een job als gerante aangeboden, en heb echt getwijfeld. Anyway: lang verhaal kort: mijn eigen ijssalon zou ik wel zien zitten. 

Wanneer was je grootste twijfelmoment?

Op mijn 23ste had ik gedurende een periode veel te veel werk aangenomen. Ik zei op alles ja, werkte mij letterlijk kapot (ik had ontstekingen aan mijn beide polsen waardoor ik niet meer kon tekenen) en geraakte in de put. Drie maanden lang ben ik futloos geweest, ik zag dat hele tekenen niet meer zitten. Toen al! Ik wist: als ik dit tot mijn 65ste wil volhouden, moet ik de dingen anders aanpakken. Ik kroop uit de zetel en maakte een plan: niet tekenen in weekends, niet op alles ‘ja’ zeggen, genoeg vakantie inlassen… Zes jaar later kan ik zeggen dat het gewerkt heeft. Sindsdien heb ik nooit meer getwijfeld.

Wie is jouw grootste steunpilaar?

Ik heb er veel: mijn vriend, omdat ik dagelijks met hem samenwerk. We zijn een heel goed team, werken vaak uren in stilte naast elkaar. Daarnaast hebben mijn mama, zus en papa altijd in me geloofd en me altijd gesteund. Mijn moeder door me te leren luisteren naar mijn lichaam en me te leren rust in te lassen, mijn vader leerde me doorzetten. En bij mijn zus, die zelfstandig psychologe is, krijg ik altijd een luisterend oor. Tegelijk is zij iemand die heel graag en veel lacht, als ze me er niet door sleurt door te luisteren, dan wel door die aanstekelijke lach van haar.

Lievelingsbeeld?

De goudvissen van Matisse.

Wat is je mooiste zin?

“Sometimes just the sky”

Er is een filmpje op YouTube waarin Patti Smith op een festival zegt dat het leven soms behoorlijk lastig uit de hoek kan komen, en dat dat normaal is. Niets kabbelt. Daarna somt ze op waar je voor kan leven als het leven even niet over rozen loopt. Misschien je kinderen, misschien de koffie in je favoriete koffiebar. En “Sometimes just the sky”. Zo mooi. 

Wat wil je nog graag doen?

Ik zou graag eens een eigen kledinglijn uitwerken met zotte prints, snits en bomvol kleuren. 

Waar werk je?

Mijn bureau is de lichtgele kamer naast onze roze living. 

Meer zien van Eva?

Webshop

Instagram: @Eva_Mouton

Facebook