Jelle Appamada Meeze is impulsgenerator bij Appamada.
geboortejaar: begin jaren ‘90
geboorteplaats: naast de Stella fabriek
langer bezig dan hij kan geloven
Waar is het allemaal begonnen?
Met een tinnen fluitje het Spongebob Squarepants wijsje naspelen, ik was toen tien. Vandaag de dag beschouw ik muziek als een uiting van spiritualiteit; een heel krachtig medium en ditto geneesmiddel. Dan heb ik het niet over lichthoofdig zijn maar over een samenvloeien van empathie en intellect. Die insteek vind je ook terug in onze teksten.
Wat is het slechtste advies dat je gekregen hebt?
Mijn mama zegt me graag dat ik ook eens dingen tegen mijn zin moet doen. Dat is onzin, iets tegen je zin doen creëert alleen maar onrust. Wat je wel kan doen is zin geven aan wat je hoort te doen. Dat is iets anders, dan benader je het gegeven vanuit inclusiviteit en creëer je kansen voor inzichtsontwikkeling.
Advies is altijd goedbedoeld maar vaak willen we dat net iets te graag opdringen en ontgaat het ons dat we advies geven als contrast op wat we zelf eigenlijk nodig hebben. Het mooiste wat je voor een ander kan doen is jezelf verkennen, dan hoef je geen advies te geven, dan straal je dat uit.
Mooiste momenten tijdens het creatieproces?
Het besef dat het schrijven alleen maar kan gebeuren vanuit dat wat nog niet is, dat jij als persoon enkel ontvanger speelt: een brug naar onze uiterlijke wereld. Om dat te beleven doet me lachen, absorbeert me, doet me stralen en verdwijnen, schenkt me tranen om te wenen. Zonder moeite zorgeloos zijn, puur geluk.
Wat inspireert je niet?
Hetgene waar ik niet over schrijf. Als ik nu boterham met choco zeg dan heeft dat me eigenlijk al geïnspireerd.
Waar ben je trots op?
Ik voel geen trots. Ik voel heel erg veel dankbaarheid, voor onze band Appamada, voor ons publiek, voor jou, voor alle ingevingen en iedere kans. Met open armen door het leven, daar heb je geen trots voor nodig.
Wie zou je graag ontmoeten?
Jaggi vasudev, Eirik Glambek Bøe, Urna Chahar-Tugchi en een nobele onbekende.
Wat is je lievelingsmateriaal?
Mijn oma heeft ooit een gitaar gevonden tijdens haar werk als airhostess. De eigenaar kwam nooit opdagen en jaren later is die via mijn vader bij mij terecht gekomen. Een heel warme nylon-string, altijd paraat bij het schrijven.
Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?
Die vraag stel ik me niet. Wat ik nu doe is wat ik nu doe. Als ik me bedenk wat ik had kunnen doen met de tijd die ik reeds gekregen heb dan neem ik aandacht weg van wat ik nu kan doen, dat lijkt me niet erg zinnig. Reflectie dient als groeimiddel, niet als badschuim.
Grootste steunpilaar?
Het enige waar we in ons leven ieder moment bij zijn is ons eigen wezen, is het niet belangrijk om daarin onze grootste steun te vinden?
Je grootste twijfelmoment?
In de supermarkt staan, wat wil ik, haha.
Maar wat is nu eigenlijk het proces dat we persoonlijkheid noemen en waarmee we ons identificeren? Wat is ik? De twijfel die zo’n vraag genereert, het absoluut niet weten, dat heeft me opgeslokt. Ik heb mezelf daar volledig laten inglijden en ben er als herboren weer uitgefloept.
Lievelingsbeeld?
Ik kan tot tranen toe ontroerd worden door schijnbaar alledaagse dingen, simpelweg door de complexiteit die achter het banale schuilgaat in zijn diepgang te ervaren. Zo was dat eens een hondje in een fietsmand, gisteren was het een boekje over vriendschap op ’t BhaloBangla-festival.
Wat is je mooiste zin?
“Jij bent kleurrijk, nooit van mij of een ander kind.”
Dat is een zinnetje van een nieuw Nederlandstalig project. Ik ben telkens weer verbaasd door de woorden in mijn mond.
Wat wil je nog graag doen?
Met Appamada nemen wij in november een live-EP op, daar kijk ik enorm naar uit. Voor zij die daar graag deel van willen uitmaken, hou gerust onze Facebookpagina in de gaten.
Waar werk je?
In mijn kamer heb ik één nette muur en één rommelmuur. Ik zet me dan bij de rommelmuur en kijk uit op de nette muur. Zo’n symbiose ontspant me.
makers over hun passie. 