Frederik is documentairefotograaf.

geboortejaar: 1984

geboorteplaats: Antwerpen

woonplaats: Gent

bezig sinds 2008

Waar is het allemaal begonnen?

(denkt na) Er zijn twee gebeurtenissen die me gevormd hebben als fotograaf.

De eerste was toen ik achttien was, en mijn beste vriend met zijn ouders naar Azië ging op vakantie. Hij vroeg of ik niet samen met onze beste vriendin wilde afkomen zodat we met ons drie nog anderhalve maand  konden rondtrekken door Thailand, Laos en Cambodja. Die reis moet mijn eerste cultuurshock geweest zijn. Het heeft mijn ogen opengetrokken, me zelfstandig leren zijn, mijn zin in avontuur versterkt en vooral mijn passie voor fotografie blootgelegd. Een van onze weinige ruzies op die reis ging over het feit dat ze altijd op mij moesten wachten omdat ik foto’s wilde maken. (lacht)

Het tweede dat een grote invloed op me heeft gehad, is de vrijheid die ik heb gekregen tijdens mijn opleiding Reclamevormgeving in Antwerpen. Dat is een heel beeldende opleiding en ik ben daar echt opengebloeid. Voor mij voelde het als een knutselrichting, en dat bedoel ik op een heel positieve manier. Ik mocht er spelen. Je kon er op een heel vrije manier experimenteren met creativiteit.

Tijdens mijn studies bleef ik ook in de vakanties op reis gaan en veel fotograferen, en in mijn masterjaar wou ik voor mijn eindwerk graag iets met fotografie doen. Geen evidente keuze in een opleiding Reclamevormgeving, maar er was daar toen gelukkig ruimte voor. Ik had een leerkracht die van de conceptuele kunsten kwam en openstond voor alles.

Voor mijn eindwerk ben ik toen naar Albanië gegaan. Ik had in een random boekje over de Balkan gelezen over de één miljoen bunkers die verspreid stonden over het land. Die waren gebouwd tijdens de Koude Oorlog, op bevel van de toenmalige communistische dictator Enver Hoxha die wou voorbereid zijn op de toen aanwezige dreigingen.

De bunkers zijn uiteindelijk nooit gebruikt, maar stonden ondertussen wel overal. Je vond ze op de meest willekeurige plaatsen, zoals in de tuin van mensen en naast de kerk, en ze hadden met de tijd andere functies gekregen. Ondertussen zijn er heel veel afgebroken, maar ten tijde van mijn afstudeerproject was dat nog niet het geval. Ik vroeg gewoon aan mensen die ik tegenkwam of ze wisten waar ik de bunkers kon vinden. Zo heb ik veel mensen leren kennen. Ik ben heel gastvrij ontvangen en mocht vaak gewoon bij mensen blijven slapen. In die tijd was er bijna geen toerisme in Albanië en ze vonden het wel tof dat ik vanuit België naar hun land kwam uit interesse voor de geschiedenis. Ik sprak ook een paar woordjes Albanees en daardoor was het ijs nog vlugger gebroken. (lacht)

Ik ben echt wel verliefd geworden op het land en de mensen en ben sindsdien minstens één keer per jaar blijven teruggaan. Ondertussen ben ik er al bijna dertig keer geweest.

Dus als ik nu terugdenk, zijn twee gebeurtenissen belangrijk geweest in het begin van mijn traject als fotograaf. De reis die ik na het humaniora heb gemaakt met mijn vrienden, en de vrijheid die ik heb gekregen tijdens mijn opleiding Reclamevormgeving waardoor ik mijn eindwerk in Albanië heb kunnen doen en zo ontdekt heb wat ik echt graag doe. Nieuwe plaatsen ontdekken, me laten leiden door het toeval en zo mensen ontmoeten die vaak heel belangrijk worden in mijn leven.

Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?

“Met fotografie ga je toch nooit uw boterham kunnen verdienen.”

Om te beginnen: dat kan wel.

Maar belangrijker, voor mij is geld de slechtste drijfveer om iets wel of niet te doen.

Mooiste moment tijdens het creatieproces?

Voor het maken van mijn projecten kan ik heel veel reizen. Al die reizen zijn voor mij belangrijk, als fotograaf maar ook als persoon. Het bracht me al op onwaarschijnlijk mooie plekken, ik heb al zoveel boeiende mensen ontmoet en ik heb echt het gevoel dat al die ervaringen mijn leven enorm verrijken. Er zijn fotografen die zeggen dat wij de mooiste job ter wereld hebben. Ik vind dat moeilijk om te zeggen omdat ik nog nooit een andere job heb gedaan, maar misschien hebben ze wel gelijk. (lacht)

Het creatieve gedeelte van mijn proces gebeurt eigenlijk ook altijd pas ter plaatse, in hoe alles vorm krijgt. Mijn reizen zijn nooit op voorhand tot de puntjes uitgedacht. Integendeel, vaak vertrek ik van een vaag, open idee over een gebied en vertrouw ik erop dat ik eens ter plaatse iets ga vinden dat mijn aandacht gaat vasthouden. Vaak gebeuren de meest interessante dingen als ik wandel of lift, als er ruimte is voor het toeval of voor omwegen. Dan komen er soms momenten waarop ik denk “wauw, hier is het”.

Zo is het ook gegaan de eerste keer dat ik in Kirgizië was. Ik was op een gegeven moment met iemand terug aan het meeliften naar het stadje waar ik verbleef en hij vroeg of het oké was als we even stopten in een klein dorpje om iets af te geven. Toen we daar aankwamen, waren een paar jonge gasten heel wild aan het doen, ze speelden een sport op paard met het lichaam van een onthoofde geit als bal. Ik zei toen tegen de man dat hij mij daar mocht achterlaten en ik ben daar beelden beginnen maken. De jonge gasten die mij met mijn camera bezig zagen vonden mij wel interessant en vice versa. (lacht)

Na de wedstrijd hebben we samen vodka gedronken. Ik wist toen dat ik daar graag wou blijven en een van die gasten heeft me meegenomen naar zijn huis. Ik heb uiteindelijk een paar weken bij hen mogen wonen en deel mogen uitmaken van hun dagelijkse leven. Hij is ondertussen één van mijn beste vrienden én gids voor paardentochten die we samen organiseren.

Zo is dat dorpje zowat het centrum geworden van al mijn activiteiten in Kirgizië en heb ik er een tweede familie gevonden. Daarbij is het ook een plaats die me als fotograaf visueel erg aantrekt. Ik ben ondertussen al meer dan tien keer naar Kirgizië gegaan en vind het heel boeiend dat ik ondertussen zo diep in het leven van mijn vrienden daar betrokken ben.

Dus voor mij zit de schoonheid van het creatieproces vooral in de ervaring van het reizen, het ontdekken en de ontmoetingen.

Wat inspireert je niet?

Regels.

Er mag tegenwoordig zoveel niet meer, voor alles zijn er wetten en regels.

Dat neemt zoveel fun en avontuur weg uit ons leven. Het is daardoor ook niet altijd meer mogelijk om je buikgevoel te volgen, terwijl dat voor mij juist zo belangrijk is in mijn projecten.

Het enige project dat ik in België maakte is hierdoor helaas vastgelopen. Ik denk dat het ook daarom is dat ik vaak naar afgelegen gebieden in de natuur trek. Daar zijn gewoon minder maatschappelijke regels, en gelden vooral de wetten van de natuur. Daar heb ik dan wel weer heel veel respect voor.

Waar ben je trots op?

Op mijn achttiende was kiezen voor een creatieve richting echt niet evident, en best wel beangstigend. In het humaniora zat ik op een heel strikt college in Antwerpen waar zeer weinig ruimte was voor creatieve ontwikkeling. Ik voelde me daar heel erg het buitenbeentje, de manier van lesgeven was echt niets voor mij. Toch heeft het nog tot mijn laatste jaar geduurd tot mijn ouders echt inzagen hoe slecht ik me er voelde. De laatste maanden van mijn humaniora mocht ik naar een minder strikt college, waar ik ook al vrienden had gemaakt tijdens een zomerkamp. Die ervaring heeft er waarschijnlijk wel voor gezorgd dat ze geen bezwaren hebben gemaakt tegen mijn atypische studiekeuze na het ASO.

Ik heb eerst Reclamevormgeving gestudeerd in Antwerpen, en erna Fotografie aan het KASK (de school of arts van HOGENT en Howest) in Gent. Zoals gezegd waren zo’n creatieve richtingen absoluut geen vanzelfsprekende keuzes, omdat ik helemaal niet uit een creatief nest kom en niemand van mijn vrienden iets in een creatieve richting deed. Ik had dus niemand in mijn omgeving om raad aan te vragen of mij aan te spiegelen.

Ik weet nog dat ik rond mijn zeventiende naar een opendeurdag van het KASK ben gegaan. Toen ik daar de voorgestelde projecten zag, dacht ik dat ik zoiets zelf nooit ging kunnen, maar het triggerde me wel. Ik wou het proberen.

Ik ben dus wel trots dat ik mijn buikgevoel heb gevolgd en dat ik ondertussen een mooi pad als fotograaf heb afgelegd.

Wie zou je graag ontmoeten of met wie zou je graag samenwerken?

Ik wil niet per se met bekende namen samenwerken. Ik ben vaak het meest geïnspireerd door mensen die ik ontmoet tijdens mijn projecten. Een herder in Albanië kan mij bijvoorbeeld enorm inspireren. Door met mensen samen te wonen en te leven, ontstaat er op een heel organische manier eigenlijk ook een samenwerking.

Samenwerken wil ik dus vooral doen met mensen die ik ontmoet tijdens mijn projecten, en dat doe ik nu ook met mijn fotografieworkshops in Albanië en met The Dusty Shepherd, een paardentrektocht die ik organiseer in Kirgizië. Ik vind het super fijn dat alles niet gewoon stopt als een fotoproject af is en dat we samen verder ervaringen creëren. Dat voelt voor mij heel natuurlijk en ik word daar blij van.

Ik heb net ook een mooie samenwerking afgerond voor WOLF, een expo van mijn werk die nu loopt in de Sint-Pietersabdij in Gent. Ik ben blij dat ik met goede vrienden heb kunnen samenwerken voor zowel het boek als de expo. Het voelt goed om het creatief proces te kunnen delen en versterken met mensen met wie ik echt een band heb en die natuurlijk ook heel goed zijn in wat ze doen.

Lievelingsmateriaal?

Hout. Een puur natuurlijk materiaal.

Ik ben niet echt een handige Harry, maar ik heb wel altijd graag met hout geknutseld. Toen ik klein was, timmerde ik al zelf kippenhokken in elkaar. (lacht)

Mijn eerste busje heb ik zelf volledig in hout omgebouwd. Een mini berghut op wielen, dat gevoel wilde ik nastreven.

Ik zou graag ooit een houten hut in een bos aan een meer of in de bergen hebben. Op zo’n plaatsen word ik helemaal zen en gelukkig. Heerlijk.

Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?

Na mijn studie Reclamevormgeving mocht ik in New York bij een zeer goed reclamebureau stage gaan doen. De laatste dag van de stage kwam de grote baas naar mij om mij een job aan te bieden. Ik heb toen geantwoord dat ik eerst nog wilde gaan reizen en misschien fotografie gaan studeren.

Had ik dat niet gedaan, dan zat ik nu waarschijnlijk aan een bureau campagnes voor McDonalds te bedenken. (lacht)

Als ik nu iets anders zou moeten doen, dan zou ik misschien wel voor een ethisch reclamebureau willen werken. Het bedenken van ideeën vind ik nog altijd super leuk. Ik ben wel echt niet gemaakt om een hele dag achter een bureau te zitten. Freelance op mijn eigen manier ideeën bedenken voor interessante klanten of betrokken worden in waardevolle projecten of initiatieven, daar mag je me altijd voor bellen.

Wanneer was je grootste twijfelmoment?

Ongeveer elk jaar heb ik wel eens een crisismoment waarop ik alles wat ik doe in twijfel trek.

Dat moment komt meestal voor als ik tussen twee projecten zit. Als de foto’s van een project gemaakt zijn, maar het boek en de expo’s nog moeten komen. Dan komt er wel eens twijfel over de kwaliteit van mijn werk. Dat zijn meestal rustige periodes met minder inkomsten en dan komt er wel eens een angstmoment, want wat als niemand nog geïnteresseerd zal zijn in mijn volgend project? Op dat ogenblik ben ik soms ook al drie jaar bezig aan eenzelfde project.

Evengoed heb ik zo’n twijfelmomenten na het afronden van een groot project, wanneer er een soort vacuüm ontstaat.

Maar die pieken en dalen horen erbij en zullen altijd wel deel zijn van het proces.

Wie is jouw grootste steunpilaar?

Ik heb een heel fijne vriendenkring die bestaat uit allerlei creatieve mensen zoals fotografen, muzikanten en schrijvers. Dat is heel inspirerend. We kunnen bij elkaar terecht voor raad over ons werk. Het is heel verrijkend dat we niet allemaal exact hetzelfde doen en zo de disciplines wat openbreken.

We helpen elkaar waar we kunnen op creatief vlak maar evengoed voor raad op zakelijk vlak.

Wat is je mooiste zin?

Het is misschien een beetje een clichézin, maar ik probeer hem echt ter harte te nemen. Het is een zin die ik ooit in het toilet van een vriendin heb gelezen:

“Beter spijt te hebben van iets dat je gedaan hebt dan van iets dat je niet gedaan hebt”

Mijn ouders zijn enorme twijfelaars die over alles eindeloos kunnen piekeren. Ze zitten bijvoorbeeld al vier jaar zonder deftig licht in de living omdat ze maar geen gepaste lampenkap kunnen kiezen. Ik denk dat ik van thuis uit de frustratie over eeuwig twijfelen genoeg gezien heb om voor mezelf te beslissen dat ik dat absoluut niet wil in mijn leven. Liever gaan en af en toe eens tegen de muur lopen dan alles eindeloos te blijven uitstellen door twijfel.

Een voorbeeld daarvan is dat ik een paar jaar geleden een woonboot heb gekocht, zonder ook maar iets af te weten van het leven op zo’n boot. Mijn ouders krijgen al een zenuwinzinking bij het idee alleen. (lacht)

Ik ben ’s avonds naar de boot gaan kijken die op dat moment trouwens nog niet eens af was, en ’s morgens had ik hem al gekocht. Er waren nog andere mensen in geïnteresseerd, dus als ik toen niet zo snel beslist had, dan was het waarschijnlijk te laat geweest. Ervoor woonde ik in een rijhuisje in Gent zonder tuin, en dat was niets voor mij. Hier woon ik echt wel graag, het is rustig en ik ben veel dichter bij de natuur.

Wat wil je nog graag doen?

De laatste jaren voel ik de nood om meer tijd in de natuur door te brengen. Ik wil graag nog meer actieve en avontuurlijke tochten ondernemen. Vroeger deed ik die vaak alleen met mijn camera, maar ik voel steeds meer de behoefte om mijn ervaringen in de natuur te delen met vrienden. Dat kan vanalles zijn, van meerdaagse wandeltochten tot kajak- en mototochten.

Sinds kort probeer ik ook meer evenwicht te vinden tussen mijn fotografie en mijn beleving. De camera hoeft niet altijd en overal aanwezig te zijn. Als ik met een fototoestel op pad ga, kijk en denk ik als fotograaf. Dat staat soms mijn ervaring als mens in de weg.

Waar werk je?

Ik heb onlangs een kleine bureauruimte ingericht op mijn boot voor administratief en computerwerk. Maar eigenlijk gebeurt het creatief nadenken toch meestal op reis, tijdens lange wandelingen in de natuur of zelfs tijdens een lange busrit door landschappen. Dan kom je in een vacuüm van tijd terecht waarin je gedachten eindeloos kunnen afdwalen. Dat is veel moeilijker met alle prikkels van thuis waar er altijd afleiding is. En sowieso zit ik liever op mijn paard in de bergen dan hier achter mijn laptop. (lacht)

Meer zien van Frederik?

Website 

Instagram 

Facebook 

The Dusty Shepherd – paardentrektocht

WOLF loopt nog tot en met 18 augustus in de Sint-Pietersabdij in Gent.