Lisa maakt beeldverhalen.
geboortejaar: 1993
geboorteplaats: Turnhout
woonplaats: Antwerpen
bezig sinds 2018
Waar is het allemaal begonnen?
In tegenstelling tot het standaard antwoord dat je vaak te horen krijgt, heb ik als kind nooit echt gigantisch veel getekend. De tekenschool hield ik bijvoorbeeld maar een jaar vol. Het was eerder een kleine constante die om de zoveel tijd kwam piepen.
Eigenlijk ben ik heel theoretisch ingesteld: verhalen ten overvloede in mijn hoofd, maar niet altijd op papier. In het middelbaar volgde ik Grieks-Latijn aan een zeer elitaire, conservatieve school waar er weinig ruimte was voor echt creatief denken. Ik voelde ergens wel aan dat ik op lange termijn iets artistiek wou doen, maar het wat, waar en hoe was op dat moment een groot vraagteken. Uiteindelijk ben ik Taal- en Letterkunde gaan studeren, dat voelde veilig.
Bijna tien jaar later begon de tekenmicrobe toch iets te hard te kriebelen. Na lang experimenteren als autodidact besloot ik me in 2022 als werkstudent in te schrijven in de richting Beeldverhaal van LUCA School of Arts. Ik zit nu gedeeltelijk in de 2de en 3de bachelor. Dit combineer ik met mijn job als coördinator bij de Vlaamse Auteursvereniging.
Wat is het slechtste advies dat je al hebt gekregen?
“Je kan kunst niet forceren.” Ook al is deze raad ongetwijfeld goedbedoeld, er hangt toch wel een geprivilegieerd smaakje aan vast. Het impliceert de noodzaak van veel tijd en ruimte, een luxe waar niet iedereen zomaar de nodige toegang toe heeft. Het spreekt voor zich dat je niet eender waar en wanneer een geniaal idee uit je pen kan toveren, maar de kunde om op elk moment, in elke situatie iets te kunnen creëren, is toch ook iets waard. In het geval van editoriale illustratie of actuele cartoons kan het bovendien ook vaak niet anders. Die deadlines zijn daarvoor gewoon te krap.
Mooiste moment tijdens het creatieproces?
De eerste stappen, het concretiseren van een idee, lopen altijd het moeizaamst. Maar het moment dat de puzzelstukjes eindelijk in elkaar lijken te vallen en ik min of meer voor ogen heb waar ik naartoe ga, geeft een enorme boost aan mijn motivatie.
Wat inspireert je niet?
Ik ben van nature heel nieuwsgierig. Natuurlijk geraak ik door bepaalde zaken meer geïnspireerd, maar ook een felle desinteresse in iets kan me op een positieve manier triggeren. Ik heb bijvoorbeeld absoluut niets met auto’s, terwijl mijn vriend er verzot op is. Hoe leuk zou het wel niet zijn om ooit een lijvige graphic novel over Formule 1 uit te brengen. (lacht)
Waar ben je trots op?
Ik weet niet of je het terechte fierheid kunt noemen, maar toch ben ik ergens wel trots op het feit dat ik mijn job als coördinator bij de VAV weet te combineren met een bacheloropleiding. Toegegeven, het is compleet gekkenwerk. We naderen nu opnieuw het einde van het academiejaar en ik kijk ongelooflijk uit naar een beetje rust.
Wie zou je graag ontmoeten of met wie zou je graag samenwerken?
Olivier Schrauwen (Olivier (°1977, Brugge) maakt strips, animatie, illustratie en soms muziek, n.v.d.r.).
Lievelingsmateriaal?
Ik ben verliefd op de onvoorspelbaarheid van aquarel. De laatste tijd werk ik echter meer en meer met gouache en potlood en ben ik ook beginnen experimenteren met RISO druktechnieken. Vooral voor het maken van een zine schept dat laatste veel mogelijkheden.
Wat had je gedaan als je dit niet had gedaan?
Omdat ik zoveel combineer, vind ik dit een moeilijke vraag om te beantwoorden. Ik krijg ook heel veel voldoening uit mijn huidige job bij de VAV. Dus waarschijnlijk zou ik gewoon voor de volle 100% in de literaire sector werken, lekker achter de schermen.
Wanneer was je grootste twijfelmoment?
Om de zoveel maanden heb ik wel een twijfelmoment. Financieel is het niet gemakkelijk en mede dankzij mijn job weet ik dat het zelfs voor de beste auteurs moeilijk rondkomen is. Op zulke momenten kruipt de gedachte “waarom doe ik dit?” toch wel in mijn kleren. Maar tot nu toe wint de passie het nog steeds van de drang naar comfort.
Wie is jouw grootste steunpilaar?
Mijn partner en mijn eigen koppigheid.
Lievelingsbeeld?
Mijn partner is van Catania in Sicilië. Elke keer dat ik mijn schoonfamilie bezoek, neem ik mijn analoge camera mee. Ondertussen heb ik een heel dagboek samengesteld.
Deze foto heb ik genomen in een kleine haven vlakbij het appartement van mijn schoonmoeder. Ver weg van de toeristische zandstranden, zoekt de lokale bevolking hier haar verfrissing, in het water tussen de vissersbootjes en betonnen pieren.
In deze foto zie ik pure tevredenheid. De tijd gaat niet te snel of te traag. Hij kabbelt terwijl het water zachtjes tegen haar lichaam klotst. Elke keer dat ik naar deze foto kijk, word ik een stukje rustiger.
Wat is je mooiste zin?
Wat wil je nog graag doen?
Een boek uitbrengen, dat hopelijk ook goed wordt onthaald. (lacht) Bij mijn medestudenten wordt dat vaak gezien als de hoogst mogelijke verwezenlijking, maar ik zie een boekpublicatie eerder als een nieuw begin van iets.
En als ik echt even zot mag dromen, zou ik wel eens een animatie(kort)film willen maken. Die extra dimensie van tijd en beweging lijkt me wel iets om verder te exploreren.
Waar werk je?
makers over hun passie. 